Εσπερινό σχολείο

Η πρόσκληση του Συλλόγου Γονέων ενός εσπερινού σχολείου της πόλης μας, μέσω του δραστήριου Συλλόγου Καρκινοπαθών Μακεδονίας-Θράκης, να μιλήσω στους μαθητές για το κάπνισμα με έφερε σε επαφή με έναν κόσμο διαφορετικό. Οι ‘μαθητές’ είναι, όπως μου λέει ο διευθυντής, από 18 ως 58 ετών, και καθένας κουβαλάει και μια ιστορία. Άνθρωποι που για οποιοδήποτε λόγο δεν ακολούθησαν τη γνωστή (και συχνά παρεξηγημένη) διαδικασία της εκπαίδευσης στην κανονική ηλικία, που τώρα έχουν ως κύριο μέλημα τον βιοπορισμό ή και τη δημιουργία και συντήρηση οικογένειας, αλλά ταυτόχρονα διαθέτουν και το εσωτερικό πείσμα και φιλότιμο να τελειώσουν το σχολείο. Με ξαφνιάζουν ευχάριστα με την τάξη, την προσοχή, τη συμμετοχή τους στο διάλογο. Από τη σύντομη συνάντησή μας αβίαστα θα τους χαρακτήριζα ώριμους.

Καθώς το ‘εσπερινόν φως της ηλίου δύσεως’ δίνει τη θέση του στα φώτα των αιθουσών διδασκαλίας, άνθρωποι κάθε κοινωνικής θέσης--ανάμεσά τους κι ένας κληρικός--αναζητούν τον δικό τους φωτισμό. Τους τον ευχόμαστε ολόψυχα.