Ο τελευταίος μιας γενεάς

Ο λόγος για τον Δημήτριο Παπαδημητρίου, απόστρατο υποστράτηγο Υγειονομικού, που ετελειώθη εν ειρήνη προχθές, ενώ βάδιζε ήδη στο εκατοστό έτος της ηλικίας του (1910-2009). Γιός του προπάππου μου, παπα-Γρηγόρη Παπαδημητρίου, με ανεδέχθη εκ της κολυμβήθρας από τα χέρια του πατέρα του, για να με παραδώσει στη μητέρα μου, που ο ίδιος είχε βαπτίσει και στεφανώσει. Έχοντας υπηρετήσει την πατρίδα σε καιρούς χαλεπούς και έχοντας τιμηθεί με πολλές στρατιωτικές διακρίσεις, θεωρούσε ως υψίστη τιμή το ρητό που είχε αναρτημένο στον τοίχο του γραφείου του, ανάμεσα στα διπλώματα και τις εύφημες μνείες: «Ο καυχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω». Ευτύχησε να δει ‘κύκλω της τραπέζης του ως στελέχη τα έκγονά του’, και όλοι μας ευτυχήσαμε να παίρνουμε τις ευχές από το διαυγέστατο πνεύμα του σε κάθε προσωπική και οικογενειακή περίσταση, ευχάριστη ή θλιβερή (όπως ο πρόσφατος θάνατος του ανεψιού του Γρηγόρη, μετά από δύσκολη ασθένεια). Ήδη ‘προσετέθη προς τους πατέρας αυτού’. Χθες τον προπέμψαμε χωρίς θρήνους, με το ‘Χριστός ανέστη’, όπως του άρμοζε. ‘Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες’.