Δευτέρα πρωί, το τελευταίο μου εξωτερικό ιατρείο στο νοσοκομείο Llandough του Cardiff, πριν φύγω οριστικά για την Ελλάδα μετά από τα χρόνια της άσκησής μου. Ο πρώτος ασθενής ήταν ένας πολύ ευχάριστος κύριος άνω των 80, που έδειχνε τελείως υγιής. Σύμφωνα με τον φάκελό του, είχε περάσει μια πνευμονία πριν ένα μήνα, είχε ανταποκριθεί καλά στην αγωγή, και τώρα ερχόταν για ένα τυπικό επανέλεγχο. Δεν χρειάστηκαν παρά λίγα λεπτά για να τον ακροασθώ, να δω την ακτινογραφία του, και να του αναγγείλω ότι όλα ήταν πλέον φυσιολογικά. Δέχθηκε τα νέα με ευγνωμοσύνη, κι έπειτα είπε, με μια λάμψη στα μάτια, λες και μοιραζόταν μαζί μου κάποιο μυστικό: «Ξέρεις, γιατρέ, κανονικά δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ σήμερα».
Συνδυάζοντας την ηλικία του με το γεγονός ότι ήταν 6 Ιουνίου 1994, η πολυδιαφημισμένη πεντηκοστή επέτειος της απόβασης των συμμάχων στη Νορμανδία, μάντεψα: «Θα πήγαινες στη Γαλλία για τον εορτασμό;»
Η λάμψη πλάτυνε σε χαμόγελο, κάπως περήφανο και αρκετά νοσταλγικό. «Σωστά», είπε. «Στην ακτή Όμαχα. Όλοι οι φίλοι μου είναι εκεί. Δεν έχουμε μείνει και πολλοί. Θα ήθελα να πάω κι εγώ, αλλά είχα το ραντεβού στο νοσοκομείο και δεν ήταν σωστό να λείψω».
Ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες για τον πόλεμο, συγκρίνοντας τις δικές μου θεωρητικές γνώσεις (βιβλία και τηλεόραση) με τις δικές του μπαρουτοκαπνισμένες εμπειρίες. Του είπα ότι θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε αλλάξει το ραντεβού του μ’ ένα τηλεφώνημα ώστε να μη χάσει την εκδήλωση εκείνη που τόσα πολλά σήμαινε γι’ αυτόν. «Όχι», απάντησε με έμφαση. «Περιμένει πολύς κόσμος να εξυπηρετηθεί στο νοσοκομείο. Δεν θα ήταν σωστό να ζητήσω εγώ ειδική μεταχείριση». Μου έσφιξε το χέρι και βγήκε από το ιατρείο, γεμάτος υγεία και αξιοπρέπεια.
Ακριβώς δεκαπέντε χρόνια μετά, σαν χθες, θυμήθηκα τον βετεράνο αυτό. Άνθρωπο μιας άλλης εποχής, που επέζησε μέσα από κόπους, στερήσεις, θυσίες και κινδύνους, και που δεν ζητούσε κανένα προνόμιο ως αντάλλαγμα για όσα είχε προσφέρει, παρά μόνο την ισότιμη αντιμετώπιση με όλους τους συμπολίτες του. Χωρίς να αδικήσει κανένα.
Συνδυάζοντας την ηλικία του με το γεγονός ότι ήταν 6 Ιουνίου 1994, η πολυδιαφημισμένη πεντηκοστή επέτειος της απόβασης των συμμάχων στη Νορμανδία, μάντεψα: «Θα πήγαινες στη Γαλλία για τον εορτασμό;»
Η λάμψη πλάτυνε σε χαμόγελο, κάπως περήφανο και αρκετά νοσταλγικό. «Σωστά», είπε. «Στην ακτή Όμαχα. Όλοι οι φίλοι μου είναι εκεί. Δεν έχουμε μείνει και πολλοί. Θα ήθελα να πάω κι εγώ, αλλά είχα το ραντεβού στο νοσοκομείο και δεν ήταν σωστό να λείψω».
Ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες για τον πόλεμο, συγκρίνοντας τις δικές μου θεωρητικές γνώσεις (βιβλία και τηλεόραση) με τις δικές του μπαρουτοκαπνισμένες εμπειρίες. Του είπα ότι θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε αλλάξει το ραντεβού του μ’ ένα τηλεφώνημα ώστε να μη χάσει την εκδήλωση εκείνη που τόσα πολλά σήμαινε γι’ αυτόν. «Όχι», απάντησε με έμφαση. «Περιμένει πολύς κόσμος να εξυπηρετηθεί στο νοσοκομείο. Δεν θα ήταν σωστό να ζητήσω εγώ ειδική μεταχείριση». Μου έσφιξε το χέρι και βγήκε από το ιατρείο, γεμάτος υγεία και αξιοπρέπεια.
Ακριβώς δεκαπέντε χρόνια μετά, σαν χθες, θυμήθηκα τον βετεράνο αυτό. Άνθρωπο μιας άλλης εποχής, που επέζησε μέσα από κόπους, στερήσεις, θυσίες και κινδύνους, και που δεν ζητούσε κανένα προνόμιο ως αντάλλαγμα για όσα είχε προσφέρει, παρά μόνο την ισότιμη αντιμετώπιση με όλους τους συμπολίτες του. Χωρίς να αδικήσει κανένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου