Νοσταλγία

Κάθε εκλογική διαδικασία μου επιφυλάσσει μια προσωπική ‘χάρη’: με ξαναγυρίζει στο σχολείο όπου πέρασα τα πρώτα έξι χρόνια (επτά αν προσθέσουμε και το νηπιαγωγείο) της μαθητικής μου ζωής: το 57ο Δημοτικό της Θεσσαλονίκης (κάποτε--πριν από τις μέρες μας--Αστική Σχολή Βαρδαρίου). Εκτός από το βάψιμο των τοίχων και την ανακαίνιση των παλιών ξύλινων θρανίων δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Η μεγάλη αυλή, το μπρούτζινο κουδούνι που κάποτε μαλώναμε ποιος θα το χτυπήσει για διάλειμμα, ο τοίχος που μας χώριζε από το διπλανό Δ΄ Γυμνάσιο (επόμενο στάδιο της παιδείας μας), οι σκάλες, τα γραφεία των δασκάλων μας, όλα ίδια (λείπει η παλιά αμμοδόχος και το μονόζυγο στο βάθος της αυλής). Ακόμη και οι γάντζοι στον τοίχο όπου κρεμούσαμε τα πανωφόρια μας μένουν απαράλλαχτοι. Το εκλογικό μου τμήμα είναι συνήθως στην παλιά Α΄ τάξη (κατά καιρούς έχω περάσει και από άλλες αίθουσες). Περιμένοντας με τα ψηφοδέλτια στα χέρια φέρνω στο νου μου την ασπρομάλλα κυρία Άννα (πρώτη μας δασκάλα), να διδάσκει μια τάξη γεμάτη μπλε ποδιές και άσπρα γιακαδάκια για τον Μίμη, την Έλλη και τη Λόλα. Πριν σαράντα τόσα χρόνια. Λες και ήταν χθες.