Τελευταίος ασπασμός

Καταμεσήμερο. Ο ήλιος, επιθυμώντας να δικαιώσει τις προβλέψεις των μετεωροσκόπων, βάζει τα δυνατά του να υπερθερμάνει τον πλανήτη μια ώρα νωρίτερα. Έξω από την εκκλησία δεκάδες λευκά στεφάνια. Μέσα και έξω κόσμος πολύς, γεγονός ιδιαίτερα αξιοσημείωτο τέτοια ώρα και με τέτοια ζέστη. Κυριολεκτικά ‘λαοί, φυλαί και γλώσσαι'. Ελληνικά ακούς από δω, ρωσικά από εκεί. Ένα γνήσιο Ποντιακό μοιρολόι αναπέμπεται κοντά στον διπλανό τάφο. Υπερεθνική γλώσσα το κλάμα. Κοινός τόπος το πένθος, ανεξάρτητα από χρώμα, δόγμα ή εθνικότητα. Η ανάγκη της ανθρώπινης παρουσίας, του μεταφυσικού αποχαιρετισμού στον συνάδελφο που ‘έφυγε νωρίς’, η υποσυνείδητη (συνήθως απωθημένη) σκέψη ότι κάποια πράγματα δεν έχουν λογική ή χρονική σειρά. Καλόν Παράδεισο, Γιώργο!