'Βασιλιάς Ληρ'

Έχω από παλιά αδυναμία στον Σαίξπηρ. Η δραματουργία του σύνθετη, αλλά και διδακτική συγχρόνως, αν παρακολουθεί κανείς τα λεγόμενα, η κωμωδία του διαχρονική, αν και επαναλαμβανόμενη. Σε αντίθεση με το σύγχρονο θέατρο (που δεν ξέρεις τι θα σου σερβίρει), ο ‘Βάρδος’ γενικά δεν απογοητεύει. Αυτοί που δυστυχώς απογοητεύουν είναι οι σύγχρονοι σκηνοθέτες και σκηνογράφοι που, προσπαθώντας να ξεπεράσουν εαυτούς και αλλήλους σε ‘έμπνευση’, διαστρεβλώνουν και το καλύτερο έργο. Όπως τα κατάφερε η ομάδα που ανέβασε φέτος τον ‘Βασιλιά Ληρ’ στο Βασιλικό Θέατρο. Σκηνικά βγαλμένα λες από μάντρες σιδερικών, κοστούμια από τα περισσεύματα του ‘Mad Max’, χοροπήδημα και κίνηση σε ρυθμό φρενίτιδος (γιατί άραγε;), μουσική εκκωφαντική, μίγμα ροκ και heavy metal, μ’ ένα λόγο σου σερβίρουν χαβιάρι σε συσκευασία σκουπιδιών για ανακύκλωση. Αντέξαμε γύρω στη μισή ώρα. Προσπαθώ να θυμηθώ σε τι θύμιζε αυτή η ‘παράσταση’ εκείνη του Εθνικού Θεάτρου με τον μεγάλο Αλέξη Μινωτή που είχα παρακολουθήσει πριν από τριάντα περίπου χρόνια. Εκείνη ήταν Τέχνη, αυτή βαρβαρότητα, λέξη πολύ της μόδας σήμερα. Κρίμα!