Χειρουργική αντιζηλία

Φαντασθείτε την ακόλουθη ‘γκραν γκινιόλ’ σκηνή. Πάνω στο χειρουργικό τραπέζι βρίσκεται ένας πολυτραυματίας: μέλη τσακισμένα, σπλάχνα κατεστραμμένα, κεφάλι που αιμορραγεί, κρατιέται στη ζωή με νύχια και δόντια. Γύρω του μια πολυπρόσωπη χειρουργική ομάδα προσπαθεί να διορθώσει τα επιμέρους όργανα και συστήματα, να βάλει σε κάποια τάξη τα σπασμένα, να υποστηρίξει τις ζωτικές λειτουργίες, με την ελπίδα ο τραυματίας να βγει από την κρίσιμη κατάσταση και σιγά-σιγά να σταθεί ξανά στα πόδια του.

Όμως μέσα στην αίθουσα του χειρουργείου, γύρω από τη χειρουργική ομάδα, βρίσκονται τα μέλη των αντιπάλων χειρουργικών ομάδων, που με κάθε τρόπο προσπαθούν όχι να βοηθήσουν, αλλά να παρεμποδίσουν τη δουλειά των εν ενεργεία χειρουργών, με αποκλειστικό σκοπό να αναλάβουν εκείνοι την φροντίδα του τραυματία. Ταυτόχρονα, οι φίλοι τους έξω από το χειρουργείο κατηγορούν τους χειρουργούς στους παρισταμένους συγγενείς του τραυματία λέγοντας: «Αυτοί δεν ξέρουν τη δουλειά τους, είναι ανίκανοι, διώξτε τους κι αφήστε εμάς να χειρουργήσουμε», και άλλα παρόμοια. Είναι δυνατόν υπό τις συνθήκες αυτές να γίνει επέμβαση;

Αν στους ρόλους των χειρουργών (τόσο των εν ενεργεία όσο και των επιδόξων) και των φωνασκούντων φαντασθεί κανείς πολιτικούς διαφόρων χρωμάτων και δημοσιογράφους, μπορεί ακόμη να διατηρεί τις οποιεσδήποτε ελπίδες για τον καημένο τον τραυματία;