Νάρκες σε... νάρκη

Ένα προϊόν σαν όλα τ’ άλλα. Μόνο που αυτό δεν έχει απλώς «άδεια να σκοτώνει» (σαν τον πράκτορα 007), είναι σχεδιασμένο ειδικά γι’ αυτή τη δουλειά. Πώς το σκέφτηκα; Διαβάζοντας ένα κείμενο του γνωστού δημοσιογράφου και βουλευτή Άρη Σταθάκη (με ειδικότητα στα θέματα αυτοκινήτου), που κι αυτός με τη σειρά του έμεινε άναυδος όταν έπεσε στα χέρια του ένα άρθρο για τις νάρκες. Διαβάζοντάς το συνειδητοποίησε, όπως γράφει, «ότι αυτοί που κατασκευάζουν τις νάρκες (όπως και αυτοί που τις αγοράζουν και τις χρησιμοποιούν), τις αντιμετωπίζουν σαν οποιοδήποτε άλλο προϊόν». Σύμφωνα με το άρθρο, «πολλές φορές οι νάρκες δεν έχουν στόχο να σκοτώσουν τους στρατιώτες. Έχουν στόχο να τους τραυματίσουν όσο πιο σοβαρά γίνεται, για να έχουν τις αισθήσεις τους και να ουρλιάζουν από τους πόνους, ώστε (όλοι οι άλλοι που πολεμούν δίπλα τους) να τρομάζουν και να χάνουν το ηθικό τους». «Και αυτό», κατέληγε το άρθρο, «είναι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα όταν μετράς αυτά που πέτυχες σε μια στρατιωτική επιχείρηση». Ο δημοσιογράφος δίνει και αριθμητικά στοιχεία για τα εκατομμύρια των ναρκών που παραμένουν σπαρμένα σε διάφορες χώρες, περιμένοντας τα επόμενα θύματά τους--μικρά παιδιά, ανυποψίαστους αγρότες ή περαστικούς. Τι μπορούμε να πούμε; Όταν η καταστροφή ανθρώπινης ζωής και σωματικής ακεραιότητας χρησιμοποιείται ως μέτρο «αποτελεσματικότητας» ενός... εμπορικού προϊόντος, μάλλον έχουμε ξεφύγει πολύ από τον «χαρίεντα» άνθρωπο που περιέγραφαν οι πρόγονοί μας.