Ανομολόγητες σκέψεις

Επειδή ο φόβος του πολιτικού κόστους δεν θα επιτρέψει σε κανένα δημόσιο πρόσωπο να κάνει τις ακόλουθες ερωτήσεις (που ίσως σιγοβράζουν στο μυαλό του), ας μου επιτραπεί να τις εξωτερικεύσω ως προσωπικό προβληματισμό:

- Αν βγω στο δρόμο και αρχίσω να πετάω πέτρες και ξύλα όπου βρω, χωρίς όμως να είμαι χαρακτηρισμένος ‘αντιεξουσιαστής’, διαπράττω αδίκημα ή όχι;

- Ο εμπρησμός, ο βανδαλισμός, η φθορά ξένης περιουσίας (ιδιωτικής ή δημόσιας) αποτελούν ή όχι αξιόποινες πράξεις;

- Η ατιμωρησία, η ασυλία, η παραγραφή ποινικών αδικημάτων και άλλα συναφή προνόμια των πολιτικών προσώπων επεκτείνονται και στον ‘αντιεξουσιαστικό χώρο’;

- Αν δεχθώ επίθεση στο δρόμο από ‘γνωστούς αγνώστους’, θα πρέπει να καλέσω την Ομάδα Ζ, το πλησιέστερο ΚΑΠΗ ή το Λύκειο Ελληνίδων;

- Επειδή άκουσα από υπουργικά χείλη τη διαβεβαίωση ότι ο νόμος θα εφαρμοσθεί αμείλικτα προς κάθε κατεύθυνση, και επειδή η δικαιοσύνη κρατεί μόνο τον φρουρό που (κακώς, κάκιστα) πυροβόλησε και σκότωσε, θα μπορούσε κανείς να μου εξηγήσει πειστικά προς ποια άλλη κατεύθυνση θα εφαρμοσθεί ο νόμος, και με ποιον τρόπο;

- Οι παραπάνω ερωτήσεις είναι αρκετά ‘αντιεξουσιαστικές’ ώστε να αρχίσω κι εγώ να απολαμβάνω τα σχετικά ευεργετήματα;