Οι κοινωνικές εξεγέρσεις είναι κάτι σαν το ανοσιακό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού. Όταν τα εξειδικευμένα αμυντικά κύτταρα αντιλαμβάνονται κίνδυνο (με μορφή π.χ. μικροβίου), αναλαμβάνουν δράση για την εξουδετέρωσή του. Η επιτυχής αντίδραση του ανοσιακού συστήματος αποτρέπει τον κίνδυνο και αποκαθιστά την υγεία. Υπάρχουν ωστόσο περιπτώσεις όπου το σύστημα αντιδρά υπέρμετρα και συνεχίζει να αντιδρά ακόμη και μετά την εξουδετέρωση του βλαπτικού παράγοντα, ή ακόμη και χωρίς εμφανή λόγο. Τότε δημιουργούνται τα λεγόμενα αυτοάνοσα νοσήματα, καμιά φορά πιο δύσκολα στην αντιμετώπισή τους, μια και εμπλέκονται σ’ αυτά κύτταρα του ίδιου του οργανισμού που ενεργούν αυτόνομα ή ‘αναρχικά’.
Κάτι τέτοιο φαίνεται ότι έπαθε η χώρα μετά τον Νοέμβριο του 1973. Αυτό που αρχικά εκδηλώθηκε ως νόμιμη αμυντική αντίδραση απέναντι σε ένα καθεστώς που ενεργούσε ως ξένο στοιχείο βλαπτικό για τον οργανισμό εξελίχθηκε με την πάροδο των ετών (και τη δύναμη της μιμητικής συνήθειας) σε αυτοκαταστροφικό ‘θεσμό’, στον οποίο κάποιοι παθολογικοί ‘κλώνοι’ των αρχικών κυττάρων (‘αντιεξουσιαστές’, κατά την έκφραση του συρμού που ‘ευσχημόνως’ συγκαλύπτει πάντα τους δράστες) καταστρέφουν την περιουσία και ποδοπατούν τις θεσμικές αρχές του ελεύθερου κράτους σαν να βρίσκονται υπό ξένη κατοχή. Το παράδοξο είναι ότι το υπόλοιπο κράτος φαίνεται να διατελεί σε ‘ανοσιακή παράλυση’, μη μπορώντας (ή μη θέλοντας) να αντιδράσει με υγιή τρόπο απέναντι στο φαινόμενο αυτό. Σύνθετη επιστήμη η ανοσολογία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου