Ο πρώτος γιατρός έρριξε μια ματιά στον άρρωστο από τα πέντε μέτρα: ‘Α, είναι αυτός που έφεραν το απόγευμα με τη δύσπνοια. Μάλλον πνευμονία έχει. Στο ερώτημά μου μήπως η δύσπνοια ήταν καρδιογενής έσπευσε να με πληροφορήσει: ‘Αν ήταν σε αγγλικό νοσοκομείο με τμήμα πυρηνικής ιατρικής θα του έκαναν ένα σπινθηρογράφημα και θα ξεκαθάριζε αμέσως η αιτία’ [κάτι που δεν ήξερε είναι ότι είχα δουλέψει οκτώ χρόνια στην Αγγλία, και δεν είχα διδαχθεί πουθενά τέτοιου είδους ‘διαφορική διάγνωση’]. Όταν του πρότεινα να του ρίξει μια ματιά με τους υπερήχους, η απάντηση ήταν: ‘Μπα, θα έχει κακό ακουστικό παράθυρο’. Χωρίς καν δοκιμή.
Ο δεύτερος γιατρός, ‘κατά συγκυρίαν’, είχε ειδικευθεί στην Αγγλία. Πλησίασε τον άρρωστο, τον χαιρέτισε, πήρε ξανά το ιστορικό του (παρόλο που το είχε ήδη διαβάσει στον φάκελλο), τον εξέτασε προσεκτικά, διαπίστωσε τον καλπαστικό ρυθμό, την αυξημένη φλεβική πίεση, τα λεπτά ακροαστικά του πνευμονικού οιδήματος. Έχοντας δώσει τις οδηγίες για την αρχική αντιμετώπιση της σοβαρής καρδιακής ανεπαρκείας, χρησιμοποίησε το υπερηχογράφημα μέσα από το ‘κακό ακουστικό παράθυρο’ για να εκτιμήσει το μέγεθος του προβλήματος και να προγραμματίσει τις επόμενες κινήσεις του.
Και οι δυο συνάδελφοι φέρουν τον ίδιο τίτλο του ‘ειδικού’, αποτυπωμένο σε πανομοιότυπο φύλλο χαρτιού. Μόνο που την Ιατρική Τέχνη (ιστορικό, κλινική εξέταση, διαγνωστική σκέψη, στοχευμένη διερεύνηση) δεν την εξετάζει κανείς στη χώρα αυτή πριν απονείμει το πτυχίο ή τον τίτλο της ‘ειδικότητας’.
Ειδικότητα πρέπει να παίρνει ένας ιατρός πρώτα στην αγάπη, στο φιλότιμο, στην εγκάρδια επικοινωνία, στο χαμόγελο, στην ανοιχτόκαρδη διάθεση. Τα άλλα, τα ακαδημαϊκά, έπονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ "κακή" ιατρική έχει ένα βασικό συστατικό: απεχθάνεται τη λήψη του ιστορικού και τη φυσική εξέταση. Στο πρόσφατο Πανελλήνιο Συνέδριο Χειρουργικής παρακολούθησα και έμαθα (;) πολλά για τις σύγχρονες τεχνολογίες και τις εφαρμογές τους. Μάλιστα, ορισμένοι αποκαλούμενοι και πρωτοπόροι φάνταζαν στα μάτια μου πε΄ρισσότερο σαν απόγονοι του Δρα Μέγκελε (πως να δω δηλαδή αυτόν που φαντάζεται να τρυπάει τον οισοφάγο με ένα ενδοσκόπιο για να κάνει θωρακοσκόπηση).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όλα αυτά κοστίζουν τόσο που στο τέλος μπορεί να "πιάσουμε και τον πάτο του πηγαδιού"...
Ο άνθρωπος πρέπει να κυριαρχεί στην τεχνολογία. Ο γιατρός πρέπει να κυριαρχεί στα τεχνικά μέσα. Η ανθρωπιά πρέπει να κυριαρχεί μέσα μας και το συμφέρον του ασθενούς να μας καθοδηγεί.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί πολλοί συνάδελφοι αρνούνται (ή βαριούνται) να μετρήσουν την πίεση ή να πάρουν το σφυγμό του αρρώστου. Μήπως το θεωρούν υποτιμητικό; Άγνωστο μυστήριο!
Όμως, έστω και καταχρώμενος, θάθελα να εκθέσω το παλαιό ευτράπελο συμβάν συναδέλφου που ήταν τότε τελειόφοιτος της Ιατρικής στην Αθήνα. Κατά την εξέτασή του στη Θεραπευτική επί του ασθενούς, εκλήθη να εξετάση έναν ηλικιωμένο και να θέσει τη διάγνωση και να προτείνει θεραπεία. Πράγματι ο Απόστολος (τυγχάνει συνώνυμος), εξέτασε τον άρρωστο, του πήρε το σφυγμό και απεφάνθη ότι επρόκειτο περί αρρυθμίας τάδε. Ο καθηγητής τον ρώτησε για την θεραπεία, η απάντηση ήταν ικανοποιητική, έδωσε συγχαρητήρια στον φοιτητή και η ομάδα εξεταστών-εξεταζόμενων άρχισε να βγαίνει από το θάλαμο. Τότε ο Απόστολος (δεν ήμουν εγώ) ένοισε με έκπληξη τον άρρωστο να τον τραβάει από τη μπλούζα.
-Γιατρέ, του λέει την κάρτα σας! Είκοσι μέρες με πιλατεύουν εδώ μέσα και ακόμα τίποτε! Εσείς μου πιάσατε λίγο το χέρι, τα καταλάβατε όλα και ο καθηγητής σας είπε και μπράβο! Την κάρτα σας παρακαλώ!
Ο Απόστολος φοβήθηκε ότι θα τον "έκοβαν", αλλά ησύχασε όταν είδε έξω στο διάδρομο τον καθηγητή να έχει ξεκαρδιστεί από τα γέλια!