Το προνόμιο του πένθους

Το ζευγάρι που μπήκε στο ιατρείο είχε άθροισμα ηλικιών πάνω από 150 χρόνια. Μαύρη γραβάτα ο κύριος, κανένα άλλο χρώμα η κυρία. Η όψη τους, σοβαρή όπως την ήξερα πάντα, εδώ και τρία χρόνια, δεν πρόδινε κάτι διαφορετικό. Γνωρίζοντας τον κρυφό πόνο (μια κόρη με προχωρημένο καρκίνο) από συνάδελφο που τους ξέρει πιο καλά, φαντάστηκα την αιτία. Μετά τις καλησπέρες ο κύριος μου έδειξε βουβά τη γραβάτα. «Η κόρη σας;» ρώτησα. Το κεφάλι έγνεψε καταφατικά, τα μάτια μόλις που θάμπωσαν, χωρίς να βουρκώσουν. Η μητέρα (αυτός ο ρόλος δεν τελειώνει με τον θάνατο του παιδιού), πιο εκδηλωτική, άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν ανεμπόδιστα. Είπαμε τα τυπικά. Μου έδειξαν κάποια αποτελέσματα. Δεν είχα ζητήσει εγώ τις εξετάσεις αίματος: μόνοι τους τις είχαν κάνει, ίσως σαν δικαιολογία για να μιλήσουν στο γιατρό, ίσως σαν μια απόπειρα τήρησης μιας γνωστής ‘ρουτίνας’, λες και δεν είχε αλλάξει τίποτε. Λες και δεν είχε ‘αντιστραφεί’ η φυσική τάξη, αφήνοντάς δυο γέροντες γονείς μ’ ένα βίαιο κενό στην κοινή καρδιά τους. Τι προνόμιο κι αυτό στη δουλειά μας, να μας κάνουν οι άνθρωποι κοινωνούς του πένθους τους…