Το σημείωμα δεν έχει σκοπό να κακολογήσει το ‘ασθενές’ φύλο (που μόνο ασθενές δεν είναι). Τις αρετές και τις ικανότητές του τις αναγνωρίζουμε, και παραδεχόμαστε ότι σε πολλά πράγματα οι γυναίκες μας ξεπερνούν (π.χ. σε μακροζωία). Φαίνεται όμως ότι δεν είναι ικανοποιημένες με την κατάσταση αυτή, και προσπαθούν να εξομοιωθούν με τους άνδρες. Έστω κι αν αυτό σημαίνει λιγότερα χρόνια ζωής. Πώς αλλιώς να εξηγήσω το ότι σε μια διέλευση ανάμεσα από τα ποικίλα καθιστικά ‘στέκια’ του κέντρου της πόλης μας σχεδόν δεν είδα γυναίκα που να μη καπνίζει; Σκέφτηκα να σταθώ και να τους κάνω ένα σύντομο ‘κήρυγμα’, με αφορμή τη Μαντώ (ψευδώνυμο) που με μόνο σύμπτωμα ένα βήχα μόλις δυο εβδομάδων βρέθηκε να έχει προχωρημένο καρκίνο στον πνεύμονα. Πάνω που αποφάσισε να διακόψει τη μακρά συνήθεια του καπνίσματος. Πριν πατήσει τα πενήντα.
Το σκέφτηκα, αλλά δεν το έκανα. Τι θα κέρδιζα; Μήπως θα με άκουγαν; Όσο ακούνε και όλους τους ειδικούς που κάθε τόσο λένε και γράφουν ότι στις ΗΠΑ ο καρκίνος του πνεύμονα έχει ξεπεράσει τον καρκίνο του μαστού ως αιτία θανάτου στις γυναίκες, στις οποίες είναι σε άνοδο, ενώ στους άνδρες είναι σε κάθοδο. Δυστυχώς ένα θλιβερό προνόμιο των ανδρών κατακτήθηκε από το ‘αντίπαλο στρατόπεδο’, στο όνομα μιας κακέκτυπης ισότητας. Για τις κοπέλες αυτές ο καρκίνος αποτελεί μια θεωρητική οντότητα, για μας τους γιατρούς μια καθημερινή επαγγελματική πραγματικότητα. Και δυστυχώς βλέπουμε πολλούς ασθενείς με καρκίνο, των οποίων τα παιδιά συνεχίζουν να καπνίζουν, παρόλο που ξέρουν την πιθανή γενετική τους προδιάθεση για τη νόσο; Τι άλλο πρέπει να κάνουμε για να τους πείσουμε;
Στο βιβλίο της Γένεσης, μετά την πτώση του Αδάμ, ο συγγραφέας παρουσιάζει τον Θεό να κάνει την πικρή διαπίστωση: ‘Ιδού Αδάμ γέγονεν ως εις εξ ημών’. Θέλησε δηλαδή να γίνει Θεός με τον δικό του τρόπο, και να το αποτέλεσμα. Ανάλογα θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι ‘η γυνή θέλησε να γίνει ανήρ’ υιοθετώντας τις κακές συνήθειες του άλλου φύλου. Και χαρίζοντας σε μας την πίκρα να ανακαλύπτουμε ανίατους όγκους σε νέες γυναίκες.
Είναι τραγικό να βλέπεις να καταστρέφονται οι νέοι μας και μάλιστα με τη θέλησή τους, αντιδρώντας άσχημα στις δικές μας ίσως κακές συμπεριφορές. Οι τρεις μάστιγες των νέων είναι γνωστές: κάπνισμα, ναρκωτικά και τραύμα. Όμως, πιστεύω ότι - όπως μου είχες αναφέρει παλαιότερα Αντώνη - ότι, το πρωταρχικό σημείο στη διακοπή αυτής της κάκιστης συνήθειας των νέων (αλλά και των μεγαλύτερων) είναι να κόψουμε το κάπνισμα πρώτα εμείς οι γιατροί, κατά το παράδειγμα της Βρετανίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ απαράδεκτο το σημερινό σημείο, να μη μπορείς να ξεφύγεις από το "ντουμάνι" που υπάρχει σήμερα στα κρατικά νοσοκομεία, κέντρα υγείας και ιατρεία. Πως θα δώσουμε καλό παράδειγμα στον κόσμο, αν εμείς οι γιατροί πρώτοι παραβαίνουμε τη λογική;