Όλα στο φως;

Τί το θέλετε τόσο φως; Καλά κοιμόμαστε και δεν βλέπουμε το σκοτάδι γύρω μας. Μόνο κατάθλιψη μας προκαλεί. Μήπως δεν το ξέρουμε ότι έξω είναι νύχτα; Δεν χρειάζεται να μας το θυμίζετε απ’ όλα τα πρωτοσέλιδα, όλα τα κανάλια, όλα τα πρωινάδικα. Υπάρχει κανείς που δεν γνωρίζει (ή δεν υποπτεύεται, καλώς ή κακώς) ότι η όποια εκάστοτε εξουσία φροντίζει πρωτίστως την υγεία της τσέπης της, μέσα από τις όποιες ‘ευκαιρίες’ της δίνει το σύστημα και η θέση της; Πολλά ακούμε για υπουργούς, μοναστήρια, ανταλλάξιμες εκτάσεις, καπέλωμα της δικαιοσύνης, διαπλοκές, μίζα, και πάει λέγοντας. Ειλικρινά, αποφασίσαμε όλοι οι υπόλοιποι να γίνουμε πιο ευσυνείδητοι και έντιμοι πολίτες βλέποντας το χάλι ή το κατάντημα κάποιων—όποιων— άλλων; Ή απλώς ενισχύουμε την παγιωμένη μας πεποίθηση ότι ‘έτσι κάνουν όλοι’ (από τη γνωστή όπερα του Μότσαρτ) και μαθαίνουμε καινούργια ‘κόλπα’ και θεσμικές μεθόδους αυτο- και αλληλο-εξαπάτησης, χάρη στο ‘άπλετο φως’ που πέφτει στις υποθέσεις της επικαιρότητας; Το πολύ φως δεν φωτίζει τίποτε, μόνο στραβώνει εμάς τους υπόλοιπους.

Επειδή πολλά αγιογραφικά ρητά κυκλοφορούν στα Μέσα τις μέρες μας, μπορούμε να θυμηθούμε τον Δαβίδ, που τόσους αιώνες προ Χριστού έγραψε το ‘Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία’. Κι ακόμη να αναρωτηθούμε γιατί ο Χριστός διακήρυξε ότι ‘Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά’, βάζοντας το κυνήγι του πλούτου (και όχι κάποια άλλη κακία ή αμαρτία) στη θέση της αποκλειστικής αφοσίωσης που αρμόζει στο Θεό. Ίσως μέσα στις δυο αυτές φράσεις χωράει όλη η τρέχουσα επικαιρότητα, από τη Βιστωνίδα μέχρι το κραχ των παγκοσμίων τραπεζών. Λοιπόν, ‘ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω’.