Les Miserables

Δεν πρόκειται για το πασίγνωστο μυθιστόρημα του Ουγκώ (κοινωνικό ευαγγέλιο ανεξαρτήτως εποχής) ούτε για τη μεταφορά του σε μιούζικαλ από τον Claude-Michel Schönberg που παίζεται στο Λονδίνο εδώ και 22 χρόνια. Αμφιβάλλω αν ο ελληνικός όρος ‘Άθλιοι’ αποδίδει πλήρως το νόημα του τίτλου. Σήμερα όμως αναρωτιέμαι, ακούγοντας ‘Ειδήσεις’ και διαβάζοντας και το σχόλιο του Π. Μπουκάλα στην ‘Καθημερινή’ (‘Κομματικό μπάσκετ’), ποιος είναι πιο miserable: ο κομματικός μηχανισμός που κάνει βολικές αντικαταστάσεις για εξασφάλιση των απαραιτήτων ψήφων, ο βουλευτής που δέχεται να γίνει πιόνι των κομματικών κινήσεων διατηρώντας (φαινομενικά) την ανεξάρτητη άποψή του, ή ο εκπρόσωπος που είναι αναγκασμένος να αιτιολογεί τα αναιτιολόγητα, ελπίζοντας στην ευπιστία των ακροατών του και την ευμένεια του παρακμασμένου πολιτικού κόσμου; Χωρίς να μπαίνει κανείς στις λεπτομέρειες της τροπολογίας και τις ειλικρινείς ή όχι και τόσο αιτιάσεις των αντιπολιτευομένων, μάλλον εν προκειμένω ταιριάζει καλύτερα η έκφραση ‘ελεεινοί και τρισάθλιοι’. Ή αυτό που οι Άγγλοι λένε pathetic.