'Ο επιβλέπων επί την γην...'

‘... και ποιών αυτήν τρέμειν, ρύσαι ημάς της φοβεράς του σεισμού απειλής, Χριστέ ο Θεός ημών’. Παλαιά η απειλή του σεισμού, αφού το τροπάριο και η όλη ακολουθία (που ψάλλεται ανήμερα του Αγίου Δημητρίου) ανάγεται στον 7ο-8ο αιώνα, ίσως και πιο πριν. Τριάντα χρόνια μετά την βραδιά εκείνη του 1978 καθένας θυμάται ακριβώς τί έκανε στις 11.07 μ.μ. Πώς είδαμε τους τοίχους να ραγίζουν, τον κόσμο να συγκεντρώνεται στην πλατεία, το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα που έζησε ποτέ η Θεσσαλονίκη, όλη τη νύχτα. Τεταρτοετείς φοιτητές τότε, βρεθήκαμε στο Πανεπιστήμιο, στην εκκένωση του ΑΧΕΠΑ. Όταν ξημέρωσε, πήγαμε στο σπίτι του Λάμπρου (το πιο κοντινό μας, και ισόγειο) και ήπιαμε καφέ, μια και στις 8.30 π.μ. ‘δίναμε’ το δεύτερο διαγώνισμα προόδου στην Παθολογική Ανατομική. Ευτυχώς οι διαβασμένοι ‘πιστοί’ προσήλθαν και οι εξετάσεις έγιναν στο εργαστήριο του 3ου ορόφου, παρά τις δονήσεις που μας έκαναν να αφήνουμε τα μολύβια κάθε τόσο και να κοιτάζουμε τον καθηγητή Ν. Κανδρεβιώτη, για να ξαναρχίσουμε αμέσως: ο βαθμός—έλεγαν οι φήμες—είχε άμεση σχέση με τον αριθμό των σελίδων που έγραφες, και ο χρόνος πίεζε. Περάσαμε όλοι, νομίζω. Κι έπειτα στην Πλατεία Ιπποδρομίου, για να δούμε τα ερείπια της οικοδομής που στοίχισαν τη ζωή σε δεκάδες συμπολίτες μας. Τριάντα χρόνια μετά, δόξα τω Θεώ, η πόλη στέκει ξανά στα πόδια της. Ας θυμόμαστε όμως τον ‘κλόνον της γης’, που κάθε τόσο γίνεται αισθητός κάπου αλλού, και ας δεόμαστε στον ‘επιβλέποντα’ (που δεν είναι βέβαια ο Εγκέλαδος!).