Θρήνος και προβληματισμός τις τελευταίες μέρες για το ‘Όχι’ των Ιρλανδών στη Συνθήκη της Λισαβώνας, αναλύσεις και σχόλια για το αν πρέπει τέτοια μεγάλα θέματα να τίθενται στην ψήφο των πολλών, πόσοι μπορούν να αποφασίζουν για πόσους άλλους, και άλλα τέτοια βαρυσήμαντα, που εκτός των άλλων έβγαλαν στον αφρό και τη θύελλα που σιγόβραζε στη δική μας αντιπολίτευση. Δηλώνοντας εξαρχής την ευρωφιλική μου διάθεση (η Ενωμένη Ευρώπη μου επιτρέπει να πηγαίνω και να εργάζομαι περιστασιακά στη Βρετανία χωρίς ιδιαίτερες διατυπώσεις), πιστεύω ότι όπως όλοι οι ανθρώπινοι θεσμοί έτσι και η ευρωπαϊκή ενοποίηση μπορεί και πρέπει να έχει κάποια όρια. Τα όρια αυτά είναι η εθνική βούληση και κυριαρχία, την οποία οι λαοί της Γηραιάς Ηπείρου—που γενικά έχουν μακρόχρονη ιστορία και πολιτισμική ταυτότητα—θέλουν να διατηρήσουν ανόθευτη από ντιρεκτίβες άλλων. Δεν είναι κακό αυτό: σε κάποια πράγματα δεν μπορούμε να ομογενοποιηθούμε όλοι. Όπου έγινε τέτοια σύντηξη, ο χρόνος οδήγησε σε διάσπαση, συχνά με βίαια μέσα και τραγικά αποτελέσματα. Έχοντας πετύχει σε μεγάλο βαθμό την οικονομική και κοινωνική ένωση, ας μη θέλουμε να δημιουργήσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Εκτός των άλλων, και για τον κίνδυνο να μετατραπεί η Ευρώπη σε ένα είδος ‘πλανητάρχισσα’, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου