Οδική ασφάλεια α λα ελληνικά

Η Μερτσέντες φέρει περήφανα το ιατρικό σήμα στο παρμπρίζ. Δίπλα στον οδηγό, που δεν φοράει ζώνη, στέκεται τάχα καθισμένος αλλά ακουμπώντας το πηγούνι στο ταμπλώ, ένας μπόμπιρας μέχρι Α’ Δημοτικού. Ανάμεσα στα δυο καθίσματα, όρθια πίσω από τον μπαμπά, μια χαριτωμένη πιτσιρίκα, μικρότερη προφανώς από τον αδελφό της. Κανένας από τους δυο δεν είναι δεμένος. Και οι δυο παρακολουθούν την κίνηση της Εγνατίας με ζωηρό ενδιαφέρον. Ο μπαμπάς δεν τους βλέπει: τα χέρια και τα μάτια του ασχολούνται με το κινητό του τηλέφωνο, ενώ το αυτοκίνητο κυλάει αργά στο ρυθμό της ροής των οχημάτων. Τρέμω στη σκέψη του τι μπορεί να συμβεί αν ακινητοποιηθεί ξαφνικά, είτε από φρενάρισμα είτε από πρόσκρουση στο προπορευόμενο: η αρχή της αδρανείας θα εκτοξεύσει τα δυο μικρά μέσα από το παρμπρίζ, με τραγικά αποτελέσματα. Αν ο γιατρός μπαμπάς—άνθρωπος σπουδασμένος, που πιθανώς έχει δει και θύματα τροχαίων ατυχημάτων στη δουλειά του—δίνει τόσο λίγη σημασία στην ασφάλεια (δική του και των παιδιών του), τι μπορεί να περιμένει κανείς από το ευρύ κοινό;