Ο υπουργός, ο δικαστής και το βιβλίο

Η βράβευση ενός βιβλίου δεν το κάνει αυτόματα και κατάλληλο για ανάγνωση, τουλάχιστον από όλες τις ηλικίες και κατηγορίες αναγνωστών. Δυστυχώς η συνταγή της ‘επιτυχίας’ στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία (όπως μπορεί να δείξει ένα πρόχειρο τυχαίο φυλλομέτρημα σε βιβλιοπωλείο) είναι η χυδαιότητα τόσο στη σκέψη (τι εικόνες σερβίρει στον αναγνώστη) όσο και στο λόγο (τι γλώσσα μιλάει ο συγγραφέας και οι ‘ήρωές’ του). Μια ανάγνωση παλαιότερης κριτικής για το βιβλίο που αυτές τις μέρες κάνει ζιγκ-ζαγκ στις ειδήσεις δεν μου έδειξε κάτι διαφορετικό. Συνεπώς ξενίζει (το λιγότερο) η παρέμβαση υπουργού για να ‘τραβήξει το αυτί’ του δικαστικού που αιτιολογημένα σύστησε την απομάκρυνση του βιβλίου από τις σχολικές βιβλιοθήκες (προσοχή στη διευκρίνηση). Και ακόμη, πώς ερμηνεύεται η υποδοχή της ενέργειας αυτής από την ‘προοδευτική’ μερίδα του τύπου που έσπευσε να σχολιάσει ότι ‘επιτέλους ο υπουργός στέκεται στο ύψος των περιστάσεων’ (ενώ για προηγούμενες υπουργικές παρεμβάσεις για άλλα θέματα είχαμε ακούσει θυελλώδεις πολιτικές και δημοσιογραφικές διαμαρτυρίες για ανοίκειες παρεμβάσεις και παρεμπόδιση του έργου της δικαιοσύνης); Ας αποφασίσουμε επιτέλους: θέλουμε ή δεν θέλουμε οι υπουργοί να ελέγχουν τους δικαστές; Ή θα εφαρμόσουμε κι εδώ τη λογική του ανεμόμυλου που υπαγορεύει κάθε θέμα να το γυρίζουμε κατά το δοκούν;