Η δυστυχία της Ελλάδας

Εκεί που σκέφτεται κανείς—ανέμελα και μακριά από καθημερινές σκοτούρες—πόσο όμορφη είναι η Ελλάδα, τουλάχιστον ως τουριστικός προορισμός, μαζεύει από γύρω του μια σειρά εικόνες και μηνύματα που του δείχνουν μιαν άλλη πραγματικότητα. Ένας απίστευτος ερασιτεχνισμός—όχι για πρώτη φορά—από την πλευρά των ανθρώπων που υποτίθεται ότι εξ επαγγέλματος μας προστατεύουν (καλά, δεν βλέπουν τουλάχιστον αστυνομικές ταινίες;) στοιχίζει τη ζωή ενός οδηγού λεωφορείου. Ένα ‘φεστιβάλ για την αποποινικοποίηση της κάνναβης’ (λες και είχαμε λυμένα όλα τα άλλα προβλήματά μας) σε συνδυασμό με μια μικρονοϊκά εγκληματική νοοτροπία ‘περί ακαδημαϊκού ασύλου’ οδηγεί σε λεηλασία μιας ακόμη πανεπιστημιακής σχολής και του περιεχομένου της (κι ύστερα απορούμε γιατί οι επιστήμονες καταφεύγουν στο εξωτερικό: εκεί οι σχολές κλειδώνονται το βράδυ). Κάποιοι δημοσιογράφοι διαμαρτύρονται για την φημολογούμενη στράτευση στα 18: θα προτιμούσαν τον στρατό επαγγελματικό (το ένα βέβαια δεν αναιρεί το άλλο), ώστε κάποιοι να κάνουν τη δουλειά και οι υπόλοιποι να μη ξέρουν ούτε από ποια μεριά πιάνουν το όπλο. Τελικά η δυστυχία της Ελλάδας φαίνεται πώς είναι ότι κατοικείται από τους Έλληνες, αυτή την ιστορική φυλή που θυμίζει τον Δρα Τζέκυλ και τον κ. Χάιντ, που μόλις πάει κάτι να καταφέρει κλωτσάει το επίτευγμα όπως η αγελάδα την καρδάρα με το γάλα. Και πάλι από την αρχή…