Βάρη ασήκωτα

Όσοι εξ ημών γνωρίσαμε τις ‘Επικίνδυνες αποστολές’ ως τηλεοπτικό σήριαλ πριν από την εποχή του Tom Cruise, θυμόμαστε το ‘κλισέ’ που συνόδευε κάθε μαγνητοφωνημένη διαταγή προς τον Τζιμ Φελπς για μια νέα αποστολή: ‘Αν κανείς από σας συλληφθεί ή σκοτωθεί, το υπουργείο θα αρνηθεί ότι γνωρίζει εσάς και τη δράση σας’. Ένας τέτοιος όρος πρόσθετε στο ψυχροπολεμικό ‘σασπένς’ της φαντασίας που ακολουθούσε. Ωστόσο, υπό το φως της αποκάλυψης για ντοπάρισμα των 11 αθλητών της άρσης βαρών, που δήθεν πέφτει πάνω μας ως έκπληξη με βάρος ίσο με το σύνολο των κιλών που σηκώνουν καθημερινά όλα αυτά τα παιδιά, μήπως πρέπει να αυτοσκοπηθούμε και να ομολογήσουμε συλλογική ευθύνη και ενοχή παρόμοια με εκείνη που αρνιόταν να ομολογήσει το φανταστικό ‘υπουργείο’; Θέλω να πω δηλαδή ότι όσο το χρυσάφι και το ασήμι στόλιζε τα βάθρα των αγώνων υπό τους ήχους του εθνικού ύμνου μας, φαντάζομαι ότι καθένας θα καταπίεζε μέσα του τη σκέψη ‘Λες να παίρνουν και τίποτε έξτρα;’ χωρίς να πάψει να χειροκροτεί και να συμμερίζεται την ακριβοπληρωμένη δόξα των άλλων. Τώρα που το φως των προβολέων πέφτει πάνω στους ήρωες (εξακολουθούν να είναι τέτοιοι, ακόμη κι αν τους σουβλίσουμε από σήμερα—τα αναβολικά οι αθλητές δεν τα παίρνουν ούτε μόνοι τους ούτε εν αγνοία διαφόρων άλλων), οι υπόλοιποι (από τις ηγετικές κορυφές μέχρι τον τελευταίο πολίτη) αρκούμαστε να πιάνουμε τη σκιά και να ελπίζουμε να περάσει όσο γίνεται πιο γρήγορα και ανώδυνα (για μας τους υπόλοιπους) αυτή η ιστορία, ή να ξορκίζουμε με δηλώσεις το κακό που μας βρήκε σαν να μη ξέραμε τίποτε. Μέχρι να περάσει η μπόρα.

Δυστυχώς τέτοιες αποκαλύψεις θέτουν όλα τα προηγούμενα μετάλλια υπό αμφισβήτηση. Κι επειδή ο σπόρος της καχυποψίας εύκολα βγάζει κορμό και κλαδιά, λυπάται κανείς ιδιαίτερα εκείνους που ίσως αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα, αλλά θα συμπαρασυρθούν στο αθλητικό ‘εξώτερο πυρ’ με την ετικέτα ‘Έτσι κάνουν όλοι’. Μήπως μετά τα βιολογικά προϊόντα θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να καλλιεργούμε και ‘βιολογικό αθλητισμό’, χωρίς ρεκόρ, ψηφιακά χρονόμετρα και φώτο-φίνις;