Στο τιμόνι του ταξί που με πήρε για το κέντρο καθόταν μια γυναίκα. Μόλις είχε πιάσει βάρδια, και απαντώντας στην ερώτηση της συνεπιβάτιδάς μου αν είναι δικό της το ταξί, μας έμπασε για λίγο στη ζωή της. Σε ήρεμο, αξιοπρεπή τόνο, στον οποίο διέβλεπες αγάπη για τη δουλειά, χωρίς γκρίνια ή απαίτηση. ‘Ξεκίνησα τώρα (5 μ.μ.) και θα τελειώσω αύριο το πρωί. Αν ήταν δικό μας, θα μ’ άφηνε ο άνδρας μου να δουλεύω όλη τη νύχτα; Πληρώνω 45 ευρώ στη βάρδια την αποκοπή στον ιδιοκτήτη και 15 ευρώ το ένσημο. Κάνω μια βδομάδα μέρες, μια νύχτες. Αν θέλω μπορώ να μη δουλέψω την Κυριακή. Θα πρέπει όμως να τα δώσω τα 45. Άλλα 15 με 17 ευρώ είναι το πετρέλαιο. Όπως έχουν πάει οι τιμές, θα πρέπει να μας δώσουν κάποια αύξηση. Τι παιχνίδια είναι αυτά με τα χρηματιστήρια; Δώρο της φύσης είναι και το πετρέλαιο.’ Αλήθεια, τι μορφή εργασίας είναι το ταξί, μισθωτή ή ελεύθερη; Δύσκολο ερώτημα, που δείχνει ότι δεν χωρούν όλα τα επαγγέλματα σε συγκεκριμένες κατηγορίες. Η οδήγησή της ήταν συνετή, χωρίς ίχνος μαγκιάς ή ‘εξυπνάδας’. Στην προσπάθεια της άλλης επιβάτιδας να κατεβεί από την αριστερή μεριά μέσα στην κίνηση έσπευσε να τη βοηθήσει: ‘Περιμένετε, κυρία! Εγώ θα σας ανοίξω την πόρτα’. Μόλις επιβιβάσθηκα μου υπέδειξε αμέσως ότι θα πλήρωνα μείον 1,70 ευρώ απ’ ό,τι έγραφε το ταξίμετρο (διότι είχε ήδη την άλλη κυρία), και μου το θύμισε όταν φτάσαμε στον προορισμό μου. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να το είχε ξεχάσει. Κατέβηκα αφήνοντας πίσω μου μια Κυρία με γνήσια επαγγελματική συνείδηση, και σκεπτόμενος πόσα χάνουμε (ιδίως εμείς οι γιατροί) όταν δεν ρίχνουμε έστω και μια φευγαλέα ματιά στις ζωές των άλλων, των Ανθρώπων που δεν πιάνει ο φακός της δημοσιότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου