Τέσσερα γράμματα που χαρακτήρισαν μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Δεν χρειάζεται να προσθέσει κανείς ‘του ’40’ για να γίνει κατανοητό για ποια περίοδο μιλούμε. Δεν είναι μακριά μας: το έζησαν οι γονείς μας. Ακούσαμε από πρώτο χέρι για τους βομβαρδισμούς, τις συσκοτίσεις, τους πανηγυρισμούς στους δρόμους, τις εξορμήσεις στα νοσοκομεία με τους τραυματίες ήρωες, κι ύστερα την Κατοχή, την πείνα, τις στερήσεις, τον φόβο, αλλά και την καρτερία και τον αγώνα, μέχρι την Απελευθέρωση. Όσο πιο απόμακρα γίνονται τα γεγονότα, τόσο πιο απίστευτα ηχούν στ’ αυτιά των μικροτέρων. Ίσως ψυχολογικά απωθούν την ιδέα του αναγκαστικού αλληλοσκοτωμού: η γνωστή τους εικονική και ανώδυνη ‘πραγματικότητα’ της τηλεόρασης δεν έχει καμιά σχέση με την απτή φρίκη του πεδίου της μάχης, με τους νεκρούς, τους ακρωτηριασμένους, τους κρυοπαγημένους, τους ψειριασμένους. Ευτυχώς υπάρχουν αντίδοτα. Μπορεί να με γελά η θύμησή μου, αλλά νομίζω ότι τα ντοκυμαντέρ για τον πόλεμο και τα λοιπά γεγονότα του 40-41 στα κανάλια ήταν φέτος περισσότερα από άλλες χρονιές. Η αμεσότητα των εμπειριών (π.χ. από το ημερολόγιο του Γ. Θεοτοκά, τις επιστολές του Ελύτη από το μέτωπο ή τις αφηγήσεις του Καλλέργη, του Θεοδωράκη, του Φαράκου) έφερε σε πρώτο πλάνο την εποχή εκείνη, όπου η μέθη ‘απ’ το αθάνατο κρασί του ’21’ ήταν η κινητήρια δύναμη ενός ολοκλήρου λαού. Δίδαγμα για όλους, τονωτικό της μνήμης που είναι απαραίτητη προϋπόθεση της επιβίωσης των λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου