Η αποκαθήλωση της Μάριον Τζόουνς (21/10/2007)

Το φαινόμενο του τίτλου είναι απλώς το πιο πρόσφατο—και φανταχτερό—επεισόδιο στο πολύ γνωστό σήριαλ του ντόπινγκ. Κάποτε, επί ανυπάρκτου σοσιαλισμού, γινόταν πολύς θόρυβος για τις γυναικείες ομάδες κολύμβησης της Ανατολικής Γερμανίας, που από τα πολλά στεροειδή δεν ήξεραν πλέον σε πιο φύλο ανήκαν. Στην πορεία των πραγμάτων αποδείχθηκε ότι και η άλλη πλευρά είχε εξίσου λερωμένη τη φωλιά της: μόνο τα κίνητρα άλλαζαν (η δόξα της ιδεολογίας στη μια περίπτωση, το χρύσωμα της τσέπης στην άλλη). Σίγουρα έχουμε ξεφύγει πολύ από την εποχή του πρώτου Περσικού Πολέμου, όταν ο αξιωματικός του Πέρση στρατηγού Μαρδόνιου, μαθαίνοντας ότι το έπαθλο των Ελλήνων στους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν ένας απλός κότινος, αναφώνησε: ‘Παπαί, Μαρδόνιε, κοίους επ’ άνδρας ήγαγες μαχησομένους ημέας, οι ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιεύνται αλλά περί αρετής!’. Το σύγχρονο ‘παιχνίδι’ είναι πολύ χοντρό (οικονομικά) και με πολλούς κρίκους (προπονητές, ‘γιατρούς’, σπόνσορες, μάνατζερ, και να μη ξεχνούμε και τα ‘Μέσα’ και τους δημοσιογράφους, που με την ίδια ευκολία και απληστία ανεγείρουν και κατεδαφίζουν ‘είδωλα’). Πιθανώτατα ο αθλητής σε πολλές περιπτώσεις είναι το θύμα της υπόθεσης, υπό την πίεση όλων των άλλων. Οπωσδήποτε ο πρωταθλητισμός και τα ρεκόρ έχουν τραυματίσει βαθιά τον αθλητισμό. Ο Ισοκράτης είχε την απάντηση, όταν συμβούλευε τον Δημόνικο να ασκεί ‘των περί το σώμα γυμνασίων μη τα προς την ρώμην αλλά τα προς την υγείαν’ και να ‘λήγει των πόνων έτι πονείν δυνάμενος’. Αυτό προφανώς δεν έχει καμιά σχέση με το ‘γρηγορότερα, ψηλότερα, δυνατότερα’ των σημερινών αγώνων. Μήπως ηθικά και φιλοσοφικά έχουν πάψει να είναι Ολυμπιακοί;