Οι παρελάσεις και η αλεπού (18/10/2007)

Το παραμύθι το έχουμε ακούσει τόσες φορές που θα καταντούσε βαρετό αν δεν προκαλούσε ναυτία: ‘Τι χρειάζονται οι παρελάσεις και οι εθνικές επέτειοι;’ Οι ‘συνήθεις ύποπτοι’ πολιτικοί βγαίνουν στα κανάλια και πιπιλίζουν τη γνωστή καραμέλα. Από κοντά και οι δημοσιογράφοι, έτοιμοι πάντα να συδαυλίσουν τη φωτιά, αρκεί να ‘βγάλουν είδηση’ (ποιος μίλησε υπέρ, ποιόν θα χαρακτηρίσουμε ‘φασίστα’ κτλ.). Ακούσια μου θυμίζουν μια αληθινή ιστορία. Κάποτε, στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως που υπηρετούσα τη θητεία μου, είδα στο στήθος ενός αξιωματικού ένα διακριτικό που δεν είχα ξανασυναντήσει, και τον ρώτησα γιατί δεν το έφεραν και οι υπόλοιποι αξιωματικοί του Κέντρου, ενώ είχαν όλοι υποστεί την ανάλογη σκληρή εκπαίδευση. «Επειδή κάποιοι υψηλόβαθμοι στο Επιτελείο δεν το είχαν αποκτήσει, αποφάσισαν την κατάργησή του», ήταν η απάντηση, που θυμίζει τα αισθήματα μειονεξίας της Αισωπικής αλεπούς με την κομμένη ουρά. Δεν γνωρίζω αν μεταξύ των πολιτικών και των δημοσιογράφων κάποιοι αισθάνονται μειονεκτικά απέναντι στις παρελάσεις, και για να μην είναι μόνοι θέλουν να φέρουν και τους υπόλοιπους Έλληνες στα μέτρα τους. Είναι μια σκέψη μόνο, που πιθανώς δίνει στο όλο θέμα και μια ψυχαναλυτική ερμηνεία.