Ονειρική πραγματικότητα (12/10/2007)

Για όσους έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή με ψέματα, η αλήθεια είναι πικρή, σκληρή και γενικά δύσπεπτη. Βρίσκουν ευκολότερο να ξανακλείσουν τα μάτια, να τραβήξουν τις κουρτίνες πίσω από τις οποίες απολάμβαναν την ονειρική ‘πραγματικότητα’, ή να χώσουν το κεφάλι στην άμμο. Μοιάζουν με τον άνθρωπο του σπηλαίου στον Πλάτωνα που βγαίνει στο φως και στραβώνεται. Στην Ελλάδα το μεγαλύτερο δημόσιο ψέμα τα τελευταία 45 χρόνια είναι το ‘τζάμπα’. Αν μας δίνουν κάτι δωρεάν (π.χ. παιδεία, υγεία, κοινωνικές ασφαλίσεις κτλ), αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει κόστος. Κι αν για όλα τα πράγματα το πραγματικό κόστος έχει πολλαπλασιασθεί μέσα στα χρόνια αυτά, θα ήταν τραγικά αφελές (αν όχι γελοίο) να πιστεύει κανείς ότι το πραγματικό κόστος των ‘δωρεάν’ κοινωνικών αγαθών έχει παραμείνει στα επίπεδα του περασμένου αιώνα. Και όμως με το παραμύθι αυτό κοιμάται και ξυπνάει ένας ολόκληρος λαός, χρόνια τώρα. Το ακόμη τραγικότερο είναι ότι οι υποτιθέμενοι υπεύθυνοι φορείς (π.χ. συνδικαλιστικά σωματεία και πολιτικά κόμματα, είτε είναι εξουσίας είτε απλώς φασαρίας) φροντίζουν να συγκαλύπτουν την αλήθεια που γνωρίζουν καλά και να συντηρούν το ψέμα του ‘τζάμπα’ διότι έτσι βολεύει: αλήθεια και εξουσία δεν συμβιβάζονται.