Εκδημία

Κυριακή σήμερα, και ημέρα που είχε ορίσει ο Κύριος για τη συνάντησή του με τον επιστήθιο φίλο Δημήτρη. Η δύσκολη νόσος των τελευταίων μηνών, το άθλημα που του επεφύλαξε ο Κύριος για να ανέβει λίγο ψηλότερα, όπως ο ίδιος έλεγε, έφθασε στο τέλος. Χωρίς μάταιες προσπάθειες τεχνητής παράτασης του τέλους, όπως εκείνος το ζήτησε, αλλά και χωρίς απόπειρες βίαιας επίσπευσης. Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, αλλά προπαντός Χριστιανικά, με τα αγαπημένα πρόσωπα γύρω του, έστω κι αν δεν μας καταλάβαινε (όσο μπορούμε να εικάσουμε).

     Πολλά θα μπορούσε κανείς να γράψει, αλλά η ώρα δεν είναι η πιο κατάλληλη. Με τη φαντασία μου όμως βάζω στα σιωπηλά χείλη του το δημώδες άσμα που λέγαμε εκείνο τον καιρό με τη χορωδία του Τετάρτου Γυμνασίου:

«Εγέρασα, μωρέ παιδιά, πενήντα χρόνους κλέφτης,

τον ύπνο δεν εχόρτασα, και τώρα αποσταμένος

θέλω να πάω να κοιμηθώ, εστέρεψε η καρδιά μου,

βρύση το αίμα το ’χυσα, σταλαγματιά δε μένει.

Ποιος ξέρει από το μνήμα μου τι δέντρο θα φυτρώσει,

Κι αν ξεφυτρώσει πλάτανος, στον ίσκιο του αποκάτω

θάρχονται τα κλεφτόπουλα, τ’ άρματα να κρεμάνε,

να πλένουν τις λαβωματιές, τον Δήμο να σχωρνάνε.

Τρέχα, παιδί μου, γρήγορα, τρέχα ψηλά στη ράχη,

και ρίξε το ντουφέκι μου στον ύπνο μου επάνω».

Άκουσε ο Δήμος τη βοή μέσ’ τον βαθύ τον ύπνο,

τ’ αχνό του χείλι εγέλασε, εσταύρωσε τα χέρια,

ο γερο-Δήμος πέθανε, ο γερο-Δήμος πάει…

      Ο δικός μας ‘γερο-Δήμος’, ο ψυχίατρος Δημήτρης Σεβρής, σίγουρα θα χαμογελάει με τις δικές μου φαντασιακές αναμνήσεις, καθώς τα βαθιά υπαρξιακά του ερωτήματα παίρνουν πλέον την οριστική τους απάντηση. Καλόν Παράδεισο να έχει, και καλήν αντάμωση, όταν ο Κύριος θελήσει!

     Για όσους θέλουν να τον (ξανα)συναντήσουν, υπάρχει ΕΔΩ μια παλαιότερη συνέντευξή του στο TV100.