Νάρκες

Μετά τους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, οι ΗΠΑ έδωσαν στην Ουκρανία το ελεύθερο να χρησιμοποιήσει νάρκες κατά προσωπικού στις επιχειρήσεις εναντίον της Ρωσίας. Εδώ ας αφήσουμε κατά μέρος την συζήτηση για το ‘τις ήρξατο χειρών αδίκων’ και ας σκεφθούμε λίγο τις νάρκες, ανατρέχοντας σε μια ανάρτηση που είχαμε κάνει στα πρώτα χρόνια του ιστολογίου. Την αφορμή είχε δώσει ένα κείμενο του (μακαρίτη πλέον) δημοσιογράφου και βουλευτή Άρη Σταθάκη (ειδικού στα θέματα αυτοκινήτου), που σχολίαζε ένα άρθρο για τις νάρκες. Διαβάζοντάς το διαπίστωσε, όπως έγραφε, «ότι αυτοί που κατασκευάζουν τις νάρκες (όπως και αυτοί που τις αγοράζουν και τις χρησιμοποιούν), τις αντιμετωπίζουν σαν οποιοδήποτε άλλο προϊόν». Σύμφωνα με το άρθρο, «πολλές φορές οι νάρκες δεν έχουν στόχο να σκοτώσουν τους στρατιώτες. Έχουν στόχο να τους τραυματίσουν όσο πιο σοβαρά γίνεται, για να έχουν τις αισθήσεις τους και να ουρλιάζουν από τους πόνους, ώστε (όλοι οι άλλοι που πολεμούν δίπλα τους) να τρομάζουν και να χάνουν το ηθικό τους». «Και αυτό», κατέληγε το άρθρο, «είναι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα όταν μετράς αυτά που πέτυχες σε μια στρατιωτική επιχείρηση». Η τέως πριγκίπισα Νταϊάνα είχε γίνει γνωστή, εκτός άλλων, και για την καμπάνια που έκανε διεθνώς για τον περιορισμό της χρήσης των υπούλων αυτών όπλων, εκατομμύρια από τα οποία είναι σπαρμένα σε διάφορα θέατρα επιχειρήσεων ανά τον κόσμο και περιμένουν τα επόμενα θύματά τους—μικρά παιδιά, ανυποψίαστους αγρότες ή περαστικούς. Θυμούμαι ότι είχα στο Δημοτικό συμμαθητή που ο πατέρας του είχε χάσει τα χέρια του από νάρκη του εμφυλίου. Αν υπήρχε μια κλίμακα απανθρωπίας για τα διάφορα πολεμικά μέσα, οπωσδήποτε οι νάρκες θα έπαιρναν υψηλό βαθμό. Όσοι τις χρησιμοποιούν, χάνουν στα μάτια των υγιώς σκεπτομένων ανθρώπων το όποιο δίκαιο μπορεί να είχαν ως τότε.