Εκδικήσεις

Έχουμε ασχοληθεί κι άλλες φορές με το ζήτημα της θανατικής ποινής (ευτυχώς εκτός Ελλάδος και Ευρώπης). Μέσα στην τελευταία εβδομάδα τρεις κατάδικοι σε διαφορετικές πολιτείες των ΗΠΑ οδηγήθηκαν στον θάνατο μετά από πολυετείς φυλακίσεις (από 10 ως 20 χρόνια). Διαφορετικές οι συνθήκες σε κάθε περίπτωση. Σε μια από αυτές δεν υπήρχε διαπιστωμένο έγκλημα, ενώ σε άλλη ακόμη και η οικογένεια του θύματος είχε ζητήσει την ακύρωση της ποινής διότι δεν είχε αποδειχθεί η ενοχή του φερόμενου ως δράστη. Παρά τις ποικίλες νομικές ενέργειες και ενστάσεις, οι κυβερνήτες των πολιτειών, που έχουν τον τελευταίο λόγο, απέρριψαν τις σχετικές αιτήσεις και οι ποινές εκτελέσθηκαν.

     Ας το ξαναγράψω: η θανατική ποινή, ιδίως μετά την παρέλευση δεκαετιών από την εγκληματική πράξη, δεν εξυπηρετεί απολύτως κανέναν σκοπό. Δεν σωφρονίζει κανέναν, δεν διορθώνει καμία αδικία, δεν αποκαθιστά κανενός είδους έννομη τάξη. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να είναι ο παράδεισος της νομιμότητας. Μια εκτέλεση εν ψυχρώ δεν διαφέρει από την πρωτόγονη ‘βεντέτα’, όπου κάποιος μετά από πολλά χρόνια ‘παίρνει το αίμα του πίσω’ σκοτώνοντας κάποιον άλλο. Εντελώς ωμά, είναι η εκδίκηση μιας κοινωνίας που καλλιεργεί και διδάσκει συστηματικά την απάνθρωπη βία (π.χ. μέσα από την κινηματογραφική και τηλεοπτική βιομηχανία της), αλλά νιώθει αποτροπιασμό όταν τη βλέπει να ξεσπά επάνω της.