Αλληλεγγύη

Ξεκαθαρίζοντας παλιά ιατρικά περιοδικά διαβάζω σποραδικά κάποια κείμενα που μου κινούν το ενδιαφέρον. Σ’ ένα από αυτά βρίσκω την παρακάτω διήγηση του Jean-Pierre Hallet, Βέλγου εθνολόγου, φυσιοδίφη και ανθρωπιστή, που αναφέρεται σε έναν ελέφαντα χωρίς προβοσκίδα που παρακολουθούσε στην Ουγκάντα:

     «Παρατηρούσα τον χωρίς προβοσκίδα ελέφαντα να στέκεται ακίνητος ενώ η αγέλη μαδούσε τα δέντρα και μάζευε κλαδιά και φύλλα. Κανένα ζώο δεν έφαγε ούτε ένα φύλλο, αλλά αντίθετα κινήθηκαν προς τον ανάπηρο σύντροφό τους φέρνοντας δέσμες τροφής, κάτι που θα πρέπει να έκαμναν εδώ και χρόνια. Εκείνος άνοιξε το στόμα του με προσμονή. Δυο από τους ελέφαντες έσπρωχναν ο ένας τον άλλο, θέλοντας καθένας να τον ταΐσει πρώτος. Οι υπόλοιποι περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους. Όλοι μαζί είχαν φέρει στον ανάπηρο τόσο πολλή τροφή που σχεδόν δεν προλάβαινε να τη μασήσει. Για ένα διάστημα καταβρόχθισε άπληστα, έπειτα έκλεισε σφιχτά το στόμα του και κούνησε το κεφάλι αριστερά-δεξιά, αρνούμενος να δεχθεί άλλα δεμάτια από φύλλα. Μόνο τότε οι άλλοι ελέφαντες απομακρύνθηκαν και άρχισαν κι εκείνοι να τρώνε».

     Φαίνεται ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε πολλά να διδαχθούμε από τα ζώα.