Παραγραφή

Εξανίσταται κανείς διαβάζοντας για το ενδεχόμενο παραγραφής των αδικημάτων που σχετίζονται με την φονική πυρκαγιά του 2018 στο Μάτι της Αττικής με τους 104 νεκρούς και τις τεράστιες καταστροφές. Νομικός δεν είμαι, αλλά θεωρώ ότι η έννοια της παραγραφής έχει ‘ξεχειλώσει’ πέρα από τα λογικά όρια. Μπορώ να σκεφθώ την παραγραφή αν μια παράνομη πράξη έχει τελεσθεί πριν 15-20 χρόνια και βρίσκουμε τους ενόχους με τόση καθυστέρηση. Όταν όμως ένα αδίκημα, και μάλιστα σοβαρό, με γνωστούς κατηγορουμένους βρίσκεται σε διαδικασία εκδίκασης, δεν εννοώ πώς από τη μία μέρα στην άλλη μπορεί να ακυρωθεί όλη αυτή η πορεία. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη τα γνωστά δικανικά τεχνάσματα με σκόπιμες αναβολές και άλλες κωλυσιεργίες και παρελκυστικές τακτικές από όσους έχουν άνομο συμφέρον να μην ολοκληρωθεί μια δίκη, καταλαβαίνουμε ότι η παραγραφή γίνεται ένα θεσμοθετημένο άσυλο όπου προσπαθούν να καταφύγουν όσοι θέλουν να γλιτώσουν από τις συνέπειες των πράξεων ή των παραλείψεών τους. Μήπως είναι καιρός να ‘στενέψει’ η ερμηνεία του όρου ώστε να αποδίδεται δικαιοσύνη χωρίς ημερομηνία λήξεως;