Ελευθερία του Τύπου

Πριν μερικά χρόνια είχα διαβάσει το παλιό αστυνομικό μυθιστόρημα ‘The long good-bye’ (Ο μακρύς αποχαιρετισμός, 1953) του Raymond Chandler. Είχα σημειώσει μια παράγραφο με πάντα επίκαιρο περιεχόμενο. Ένας μεγιστάνας του Τύπου μιλάει σ’ έναν αστυνομικό (η ελληνική απόδοση δική μου):

     «Ζούμε σε κάτι που ονομάζεται δημοκρατία, κυβέρνηση από την πλειοψηφία του λαού. Εξαιρετικό ιδανικό, αν μπορούσε να δουλέψει. Ο λαός εκλέγει, αλλά οι κομματικές μηχανές ορίζουν τους υποψηφίους, και για να είναι αποτελεσματικές οι κομματικές μηχανές πρέπει να ξοδέψουν ένα σωρό χρήματα. Κάποιος πρέπει να τους τα δώσει, κι αυτός ο κάποιος, είτε είναι άτομο, είτε οικονομικός όμιλος, συνδικαλιστικός φορέας ή ό,τι άλλο, περιμένει κάποιο αντίκρισμα σαν ανταπόδοση. Αυτό που εγώ και άνθρωποι σαν εμένα περιμένουν είναι να μας αφήσουν να ζούμε τη ζωή μας με αξιοπρέπεια και ιδιωτικότητα. Είμαι ιδιοκτήτης εφημερίδων, αλλά δεν τις χωνεύω. Τις βλέπω ως μια διαρκή απειλή για την όποια ιδιωτικότητα μας απέμεινε. Η συνεχής γκρίνια τους για ελευθερία του τύπου σημαίνει, με λίγες έντιμες εξαιρέσεις, την ελευθερία να πουλάνε σκάνδαλα, έγκλημα, σεξ, αισθησιασμό, μίσος, υπονοούμενα, και τις πολιτικές και οικονομικές χρήσεις της προπαγάνδας. Μια εφημερίδα είναι επιχείρηση που θέλει να βγάζει χρήματα από έσοδα διαφημίσεων. Αυτό στηρίζεται στην κυκλοφορία της, και η κυκλοφορία ξέρεις από τι εξαρτάται».

     Μας θυμίζει κάτι; Σήμερα, εβδομήντα χρόνια αργότερα, αν αντί για εφημερίδες διαβάσουμε γενικώς Μέσα ενημέρωσης, η ουσία είναι ακριβώς η ίδια. Επαυξημένη και ενισχυμένη, επί τα χείρω.