Κραυγή απόγνωσης

Ο παραπάνω τίτλος ίσως καταρχήν να ακούγεται ακραίος και υπερβολικός. Ωστόσο έτσι ερμηνεύω την επιστολή μιας φοιτήτριας της Νομικής Αθηνών, που δημοσιεύει ανώνυμα η Καθημερινή. Η γράφουσα εκθέτει τις συνθήκες που επικρατούν στη σχολή της, που βρίσκεται υπό κατάληψη από μια μικρή μειοψηφία ατόμων (περιλαμβανομένων και μη φοιτητών), με αποτέλεσμα οι χιλιάδες άλλοι φοιτητές του ιδρύματος να μη μπορούν να προσέλθουν στις εξετάσεις τους ή να κάνουν μαθήματα. Οι διαδικασίες είναι γνωστές. Συνελεύσεις ατέρμονες, με ιδεολογικά χρωματισμένους ‘φιλιππικούς’ λόγους εγκαθέτων για οτιδήποτε άλλο εκτός από τις σπουδές, φίμωση κάθε προσπάθειας για επιστροφή στο κυρίως θέμα, αποχώρηση των περισσοτέρων φοιτητών λόγω εξάντλησης, εκδίωξη των αντιφρονούντων από κουκουλοφόρους, και μεταμεσονύκτια ψηφοφορία λίγων ‘μιλημένων’ που αποφασίζουν και διατάσσουν και επιβάλλουν το ‘έτσι θέλω’ τους σε όλους. Χωρίς καμιά αντίδραση από τις αρχές, Πανεπιστημιακές και κρατικές. Και βέβαια ανάλογα φαινόμενα καταγράφονται σε όλα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.

     Επειδή εδώ και πενήντα χρόνια βλέπουμε κάθε τόσο το ίδιο έργο και έχουμε προσωπική πείρα αναλόγων καταστάσεων από τα φοιτητικά μας χρόνια, συμμεριζόμαστε την ανησυχία της συγκεκριμένης φοιτήτριας και όλων εκείνων που υφίστανται τις ορέξεις μιας αριστερής χούντας. Το κράτος που κόπτεται για φανταστικά ‘δικαιώματα’ στον γάμο ολίγων σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στο πραγματικό δικαίωμα χιλιάδων φοιτητών να σπουδάσουν φυσιολογικά και χωρίς τρομοκρατικές απειλές. Επιτέλους, ας ιεραρχήσει κάποια στιγμή τα προβλήματα που απασχολούν πραγματικά την ελληνική κοινωνία, αντί να δημιουργεί προπετάσματα καπνού με νομοσχέδια που δεν προσφέρουν τίποτε, ενώ αντίθετα υποσκάπτουν τους παραδοσιακούς ιερούς θεσμούς του γάμου και της οικογένειας.