Επέτειος

Εκείνη η μέρα έδωσε τη θέση της στην άλλη, και πέρασαν 365 από τότε. Ήταν από εκείνες τις μέρες που γράφονται με κόκκινο στο ημερολόγιο της ζωής μας, η μέρα που πήγα στο χειρουργείο με τη διάγνωση του καρκίνου, για να βγω μετά μερικές ώρες με 22 εκατοστά εντέρου λιγότερα. Το τεχνικό μέρος ήταν άψογο, η ανάρρωση χωρίς προβλήματα, η φροντίδα του νοσηλευτικού μας προσωπικού ιδιαίτερα στοργική. Έκανα διαδικτυακά Χριστούγεννα κατ' οίκον, αλλά μπόρεσα να εκκλησιασθώ στην απόδοση της εορτής (31 Δεκ.). Τρεις εβδομάδες μετά την επέμβαση επανήλθα στην εργασία. Ακολούθησαν οι έξι μήνες της χημειοθεραπείας, που πέρασαν σχετικά ανώδυνα, με μικρές μόνο αλλαγές στο συνηθισμένο πρόγραμμά μου. Το κύριο πρόβλημα ήταν η αυξημένη κόπωση που απαιτούσε δυο και τρεις περιόδους ανάπαυσης στη διάρκεια της κάθε ημέρας, καθώς και κάποιες δερματικές εκδηλώσεις και μια περιφερική νευροπάθεια (μουδιάσματα στα δάχτυλα χεριών και ποδιών). Τώρα, πέντε μήνες μετά το πέρας της θεραπείας, μόνο η τελευταία εξακολουθεί να υπάρχει και θα με συνοδεύει για καιρό, σαν υπενθύμιση της όλης περιπέτειας και του χρέους ευγνωμοσύνης: προς τους θεράποντες ιατρούς, τις νοσηλεύτριες, την ‘πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης’ σύζυγό μου, τους πολλούς φίλους και γνωστούς που έστειλαν τις ευχές και ανέπεμψαν τις προσευχές τους όλον αυτό τον καιρό, τον Άγιο Διονύσιο που τιμάται σήμερα, και πρωτίστως προς τον Θεό, την πηγή των αγαθών, που κυβερνά, φωτίζει, καθοδηγεί και εμπνέει όλους μας, αοράτως αλλά πανταχού και πάντοτε παρών.