Ακραία

 Τη φετινή χρονιά (και έχουμε διανύσει μόνο τα δύο τρίτα της) μπορούμε άνετα να τη χαρακτηρίσουμε ως έτος των ακραίων φαινομένων. Είχαμε ακραία πολιτικά φαινόμενα (άνοδο της Νέας Δημοκρατίας και καταποντισμό του ΣΥΡΙΖΑ), ακραίες οικονομικές καταστάσεις (παγκόσμια άνοδο στις τιμές των αγαθών) και έχουμε ακόμη (όχι μόνο στην Ελλάδα) ακραία φυσικά φαινόμενα: καύσωνες διαρκείας, παρατεταμένη ξηρασία, καταστροφικές πυρκαγιές και πλέον καταιγίδες και πλημμύρες πρωτοφανούς έντασης, με συνεπακόλουθα αποτελέσματα για το έδαφος, τις καλλιέργειες, τις ζωές των ανθρώπων εν γένει. Και έπεται συνέχεια.

     Εν μέσω αυτής της παγκόσμιας κρίσης, δεν φαίνεται πουθενά να καταλάβαμε κάτι ως άνθρωποι, ως χώρες και συστήματα. Έτσι οι εμπόλεμοι συνεχίζουν να αλληλοσκοτώνονται, οι κερδοσκόποι να εκμεταλλεύονται, οι άνθρωποι να γίνονται εχθροί για ασήμαντες αφορμές, χωρίς να σκέφτονται εκείνο το ρεαλιστικό «ὅτε τὸν κόσμον κερδήσωμεν, τότε τῷ τάφῳ οἰκήσωμεν» της Ορθόδοξης υμνογραφίας (όρθρος Σαββάτου Γ΄ εβδομάδος Νηστειών). Και το ελληνικό κράτος να θέτει στις προτεραιότητές του τον… ‘γάμο για όλους με τεκνοθεσία’ και την ψηφιακή του πρόοδο.

     Αν ρωτήσει κανείς γιατί γίνονται όλα αυτά, η πρώτη και εύκολη απάντηση είναι ότι φταίει η κλιματική κρίση. Από καθαρώς φυσιοκρατικής πλευράς αυτό είναι σωστό. Όμως αυτό που ονομάζουμε απλά ‘φύση’ (λες και πρόκειται είτε για την μυθική Γαία των αρχαίων προγόνων μας είτε για κάτι άψυχο, απρόσωπο και άβουλο), για όσους ασπάζονται την Χριστιανική πίστη αποτελεί Δημιουργία, είναι έργο του Θεού και υπόκειται στην δική Του βούληση και πρόνοια. Στον χώρο και τον χρόνο της Παλαιάς Διαθήκης ο Θεός πήρε κάποτε την δραματική απόφαση: «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας […] ἀπαλείψω τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἐποίησα ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἀπό ἑρπετῶν ἕως πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι μετεμελήθην ὅτι ἐποίησα αὐτούς» [Γεν. 6:3,7]. Ακολούθησε ο καθολικός Κατακλυσμός, αλλά και η υπόσχεση του Θεού ότι δεν θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο πάνω στη γη.

     Φυσικά συνέχισαν να εκδηλώνονται καταστροφικά φαινόμενα ανά τους αιώνες, έχοντας πάντα τον χαρακτήρα της προειδοποίησης, όπως περιγράφεται αναλυτικά στην Αποκάλυψη, σε μια σειρά κλιμακούμενης έντασης. Το συνηθισμένο αποτέλεσμα βέβαια είναι αυτό που διαπιστώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Καὶ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, οἳ οὐκ ἀπεκτάνθησαν ἐν ταῖς πληγαῖς ταύταις, οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων τῶν χειρῶν αὐτῶν […], καὶ οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν φόνων αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν φαρμακειῶν αὐτῶν οὔτε ἐκ τῆς πορνείας αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν κλεμμάτων αὐτῶν» [Αποκ. 9:20-21].

     Αν καταλάβουμε και αποδεχθούμε τον προειδοποιητικό χαρακτήρα των φυσικών καταστροφών, τότε υπάρχει ακόμη ελπίδα.