Πολιτική ορθότητα

 Ένας από τους προσφιλείς στόχους του ιστολογίου είναι η λεγόμενη ‘πολιτική ορθότητα’. Ας μην τη χαρακτηρίσουμε με πιο βαρείς όρους: Είναι μια ακραία και κακέκτυπη μορφή της αρετής που λέγεται διάκριση. Η δεύτερη πηγαίνει στο βάθος της ανθρώπινης συμπεριφοράς, λεπτύνει τα αισθητήρια, μας κάνει προσεκτικούς στο πότε και πώς μιλούμε και συμπεριφερόμαστε, και προ παντός δεν καταδικάζει. Η πρώτη κοσκινίζει την επιφάνεια, διϋλίζει κάθε λέξη, πράξη, μορφασμό, και είναι έτοιμη να ρίξει στο πυρ το εξώτερο ό,τι δεν συμφωνεί με την τρέχουσα ‘μόδα’ (περί αυτού πρόκειται – ό,τι ‘φοριέται’ σήμερα, από πλευράς συμπεριφοράς, μπορεί να περνάει απαρατήρητο αύριο). Και βέβαια δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια.

     Γιατί ανασκαλεύουμε το θέμα; Διότι δίνονται κάθε τόσο ανάλογες αφορμές. Διαβάζω λοιπόν ότι στην Ιταλία έχουν ξεσηκωθεί οι φεμινίστριες κατά του συντρόφου της πρωθυπουργού, που σε μια τηλεοπτική εκπομπή του είπε (προφανώς αναφερόμενες σε νέες γυναίκες): «Αν πας να χορέψεις, έχεις κάθε δικαίωμα να μεθύσεις… αλλά αν αποφύγεις να μεθύσεις και να χάσεις τις αισθήσεις σου, ίσως θα αποφύγεις με μπλέξεις χειρότερα [δηλ. να πέσεις θύμα βιασμού], διότι τότε θα συναντήσεις τον λύκο». Οι διαμαρτυρόμενες λένε ότι με τα λόγια αυτά ενοχοποιεί τα θύματα των βιασμών και ζητούν από την πρωθυπουργό να λάβει αποστάσεις από την άποψη αυτή.

     Κι εγώ ξύνω μάταια το κεφάλι μου μήπως και καταλάβω τι άπρεπο είπε ο συγκεκριμένος. Το να συνιστά κανείς προσοχή στις συνθήκες και στο περιβάλλον όπου κινείται αποτελεί έγκλημα; Αν πω σε κάποιον να μην κυκλοφορεί μόνος τα μεσάνυχτα σε περιοχές με υψηλή εγκληματικότητα, τον κατακρίνω ως θύμα; Αν του λέω να μη πίνει μέχρις αναισθησίας τον ενοχοποιώ;

     Ξέρω ότι λέγοντας κάτι τέτοια κινδυνεύω να γίνω κι εγώ στόχος, αλλά το μόνο συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι η πολιτική ορθότητα είναι το ακριβώς αντίθετο της κοινής λογικής. Γνώμη μου, και σ’ όποιον αρέσει.