Χλιδή και σπατάλη

Η Guardian μας πληροφορεί ότι το ξενοδοχείο Dorchester στο Λονδίνο σχεδιάζει ένα μοναδικό δείπνο που θα το επιμεληθούν δυο μέγιστοι ‘σεφ’ (με πολλά άστρα Michelin στα πέτα τους), που θα περιλαμβάνει οκτώ ταιριαστά ζευγάρια ‘πιάτων’ με εξωτικά συστατικά, και που θα κοστίζει 633 λίρες κατά κεφαλήν, που μαζί με τα (επίσης ταιριαστά) κρασιά και τα φιλοδωρήματα θα ξεπερνάει τις 1000 λίρες. Απλά πράγματα, κι αφήστε κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια αθλίων σε όλο τον κόσμο να τρέφονται με ρίζες και χόρτα.

     Εξάλλου, προ καιρού διάβασα στην Καθημερινή ότι ένα μπαρ στη Νέα Υόρκη φτιάχνει το πιο ακριβό σάντουιτς του κόσμου, με κόστος 214 δολάρια. Το παραγγέλλει κανείς 48 ώρες νωρίτερα, και περιλαμβάνει, σύμφωνα με την είδηση, «γαλλικό ψωμί που φτιάχνεται ειδικά με σαμπάνια Dom Perignon και στο εσωτερικό του έχει βρώσιμες νιφάδες χρυσού (!), 225 γραμμάρια του σπάνιου ιταλικού τυριού caciocavallo podolico, το οποίο στη λιανική πωλείται περίπου 50 ευρώ το μισό κιλό, … αλείφεται με βούτυρο και λάδι λευκής τρούφας – αναμεμειγμένα και αυτά με νιφάδες χρυσού – προτού ψηθεί» και το βουτάμε «σε μπισκ από ντομάτα και αστακό Νότιας Αφρικής». Ό,τι πρέπει για ένα καλό πρόγευμα. Ευτυχώς η εφημερίδα προσθέτει σαν κατακλείδα το ερώτημα: «Αξίζει τα λεφτά του ενώ μπορείτε να φτιάξετε ένα σάντουιτς με τυρί στο σπίτι σας για λιγότερο από το 1/10 της τιμής; Η απάντηση είναι μάλλον όχι» [το 'μάλλον' μπορεί άνετα να παραλειφθεί].

     Κάτι τέτοιες ειδήσεις φέρνουν στο νου τον πλούσιο και τον πτωχό Λάζαρο της ευαγγελικής παραβολής, καθώς και την λιτή φράση του Αποστόλου Παύλου: «ὃς μὲν πεινᾷ, ὃς δὲ μεθύει» [Α΄ Κορ. 11:21]. Δεν ξέρω πόσοι αγοράζουν τέτοια τοστ ή πληρώνουν τέτοια δείπνα, αλλά θυμούμαι έναν στίχο που μαθαίναμε μικροί: «Όποιος τα πλούτη του σκορπά απ’ τους φτωχούς τα κλέβει». Από τη στιγμή που πάψαμε να διδασκόμαστε τέτοια παραδοσιακή σοφία, απόλυτα σύμφωνη με την Χριστιανική διδασκαλία, έχουμε πάρει τον κατήφορο, που δεν φαίνεται να έχει πάτο.