Μεταπανδημικά

Διάβασα στο 'Αντίφωνο' το άρθρο του φίλου Πάνου Τσεπενέκα, όπως έχω διαβάσει και άλλα ανάλογα κατά καιρούς. Ας μου επιτραπεί μια καλόπιστη κριτική, με όποιο κύρος μου δίνει η ιατρική μου ιδιότητα (πνευμονολόγος εδώ και 30 χρόνια), χωρίς φόβο και χωρίς πάθος (το οποίο διαβλέπω στα περισσότερα σχόλια του άρθρου).

     Αυτό που μάθαμε (όσοι τουλάχιστον βλέπουμε χωρίς παρωπίδες) από την πανδημία είναι ότι, όσα κι αν έχουμε ανακαλύψει από επιστημονικής πλευράς είναι σταγόνες μπροστά σε όσα ο φυσικός κόσμος (η Δημιουργία του Θεού) κρύβει μέσα του. Η κάθε μέρα, ο κάθε νέος άρρωστος, η κάθε επόμενη νόσος μας θέτει μπροστά σε αινίγματα και διλήμματα που ως τώρα δεν είχαμε συναντήσει. Αυτό σημαίνει ότι, από ανθρωπίνης πλευράς, αντιμετωπίζουμε καταστάσεις με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες μας, την συσσωρευμένη γνώση (όσο ελλιπής κι αν είναι) και την έκταση του προβλήματος. Η αντιμετώπιση αυτή τροποποιείται και βελτιώνεται με την εξέλιξη των πραγμάτων, τα αποτελέσματα των προτεινομένων θεραπειών και τις όποιες καινούργιες ανακαλύψεις. Συνεπώς δεν είναι παράδοξο ότι πολλά φάρμακα δοκιμάσθηκαν και απορρίφθηκαν, πολλές τεχνικές υποστήριξης είχαν την ίδια τύχη, και η αποτελεσματικότητα και η διάρκεια των εμβολίων αναθεωρήθηκε προς τα κάτω με την πάροδο του χρόνου, αλλά και με τις συνεχείς μεταλλάξεις του ιού SARS-CoV19.

     Είπα παραπάνω ότι η έκταση ενός προβλήματος είναι καθοριστικός παράγων στη διαδικασία αντιμετώπισης. Άλλο είναι ένα νέο αλλά μη μεταδοτικό νόσημα που μπορεί να αφορά σε έναν ή λίγους ασθενείς και άλλο ένας ιός που μέσα σε λίγες μέρες από την πρώτη του ανίχνευση έχει κάνει τον γύρο του κόσμου, με υψηλό δείκτη διασποράς. Ώσπου να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει, οι νοσούντες και οι θνήσκοντες συσσωρεύονται. Εδώ ο χρόνος πιέζει, και δεν έχουμε την πολυτέλεια των μακροχρονίων συγκριτικών μελετών για να ανακαλύψουμε τη βέλτιστη θεραπεία ή πρόληψη. Και ας μη σπεύσει κάποιος να προβάλει το γνωστό επιχείρημα ότι δεν οφείλονταν όλοι οι θάνατοι στον Covid: όταν τα νοσοκομεία (ακόμη και στις εξαιρετικά προηγμένες χώρες) κατακλύζονται από ασθενείς με μεγάλες απαιτήσεις σε προφυλακτικά νοσηλευτικά μέτρα και φόρτο φροντίδας, δυστυχώς η γενική θνησιμότητα αυξάνεται, οι επιπλοκές και επιλοιμώξεις κάνουν κι αυτές τη ζημιά τους, και οι συνθήκες δεν επιτρέπουν την ακριβή ταυτοποίηση των αιτίων θανάτου. Κι εδώ που τα λέμε, αν ένας διαβητικός ή καρδιοπαθής αποβιώσει με εικόνα πνευμονίας, αυτή αποτελεί την κύρια αιτία θανάτου, ενώ τα άλλα είναι υποκείμενα νοσήματα και επιβαρυντικοί παράγοντες.

     Δυστυχώς η διαχείριση της νόσου Covid στην κοινότητα έγινε εξαρχής όχι μόνο από ειδικούς αλλά εν πολλοίς από τα μέσα ενημέρωσης (κυρίως το διαδίκτυο), από ανθρώπους που είχαν δικές τους αντιλήψεις και συμφέροντα (όχι κατ’ ανάγκην οικονομικά), χωρίς ειδικές γνώσεις. Το δυστυχέστερο είναι ότι το ιατρικό/κοινωνικό πρόβλημα της πανδημίας ‘μολύνθηκε’ από μεταφυσικές και δήθεν θρησκευτικές αντιλήψεις που συσκότισαν την κατάσταση και έφεραν σε δύσκολη θέση μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Έτσι υιοθετήθηκαν αβασάνιστα (ακόμη και από εκκλησιαστικούς κύκλους – όχι όλους βέβαια) χονδροειδή ψέματα, που οδήγησαν σε βαριά νόσο και θάνατο πολλούς συμπολίτες μας, μεταξύ των οποίων πολλούς και σεβαστούς κατά πάντα κληρικούς.     

     Ξαναγυρίζοντας στην αρχική μου τοποθέτηση, θα έλεγα ότι αν έχουμε να διδαχθούμε κάτι από την όλη ιστορία (που δεν έχει λήξει ακόμη οριστικά), είναι να βλέπουμε με ταπείνωση και αυτογνωσία κάθε νέα περίσταση που εκδηλώνεται σε ατομικό ή συλλογικό ή παγκόσμιο επίπεδο (νόσο, σεισμό, φονικό δυστύχημα), και να αναλογιζόμαστε ότι αυτό αποτελεί μια προειδοποίηση του Θεού για το επικείμενο μέλλον μας, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία και πορεία πλεύσης στη ζωή μας. Δεν νομίζω ότι αυτό το έχουμε δει ακόμη.

[Δημοσιεύθηκε ως σχόλιο στο παραπάνω άρθρο]