Ας κάνουμε ένα συνειδητό διάλειμμα από το φλέγον (κυριολεκτικά) θέμα της πρόσφατης επικαιρότητος, για να αφιερώσουμε μερικές σκέψεις, σαν μια μικρή ανθοδέσμη, στον μισό πληθυσμό της γης, που προχθές (8 Μαρτίου) τιμήθηκε με μια παγκόσμια ημέρα. Μιλούμε φυσικά για τις γυναίκες.
Θεολογικά η δημιουργία της γυναίκας αποτελεί βασικό δείγμα της αγάπης και της φροντίδας του Θεού για τον άνθρωπο. «Οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον», φέρεται να λέει ο Θεός, και αποφασίζει: «Ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ᾿ αὐτόν» [Γεν. 2:18]. Και πλάθει την γυναίκα από την πλευρά του Αδάμ, ισότιμη και σε ίση μοίρα μ’ αυτόν, κάτι που αναγνωρίζει και ομολογεί ο πρώτος εκείνος άνθρωπος: «Τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου» [Γεν. 2:23]. Η ανυπακοή της Εύας και στη συνέχεια του Αδάμ οδηγεί στην αντιπαλότητα μεταξύ τους και τη διαχρονική, όπως εξελίσσεται σχέση αλληλεξάρτησης και ανταγωνισμού. Πρακτικά είναι αδύνατο να συμβιβάσει κανείς αυτά τα διεστώτα με τρόπο ηθικά ορθό χωρίς να λάβει υπόψη του τον αρχικό σχεδιασμό του Θεού.
Περνούν οι αιώνες, και το χάσμα και η διαπάλη των φύλων παίρνει διάφορες μορφές, συχνά καταπιεστικές και εξευτελιστικές για το ‘ασθενές φύλο’, το οποίο προσπαθεί να ανταποδώσει τα ίσα με όποιους τρόπους έχει στη διάθεσή του. Φθάνουμε στη χριστιανική εποχή, όπου βλέπουμε μια διαφορετική αντίληψη. Ο Κύριος τιμά τη Μητέρα του, φανερώνεται πρώτα στις Μυροφόρες γυναίκες μετά την Ανάστασή του, ενώ αποκαλύπτει σε μια Σαμαρείτιδα γυναίκα (που μέχρι τότε δεν ήταν πρότυπο ηθικού βίου) την πραγματική του ταυτότητα και φύση και την κάνει μεγάλη αγία. Ο Απόστολος Παύλος (που συχνά η διδαχή του διαστρεβλώνεται ως προς το θέμα αυτό) συμβουλεύει τους άνδρες να αποδίδουν την «ὀφειλομένην εὔνοιαν» στις γυναίκες [Α΄ Κορ. 7:3], τονίζει ότι εν Χριστώ «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ» [Γαλ. 3:28], κηρύσσει ότι «οὔτε ἀνὴρ χωρὶς γυναικὸς οὔτε γυνὴ χωρὶς ἀνδρὸς ἐν Κυρίῳ» [Α΄ Κορ. 11:11] και δίνει στη γυναίκα (όπως και στον άνδρα) ίσο μέρος ευθύνης για τη σωτηρία του άλλου: «Τί γὰρ οἶδας, γύναι, εἰ τὸν ἄνδρα σώσεις;» [Α΄ Κορ. 7:16]. Και η όλη ιστορία της Εκκλησίας παρουσιάζει πλήθος αναρίθμητο γυναικών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (συζυγία, τεκνοτροφία, ομολογία, μαρτύριο, άσκηση) αγίασαν και τιμώνται ισότιμα με τους άνδρες. Μια ματιά στα συναξάρια είναι αρκετή για τους καλόπιστους, ενώ οι υπόλοιποι γνωρίζουν και επικαλούνται μόνο την φιλόσοφο Υπατία.
Βέβαια ο σύγχρονος ‘πολιτισμένος’ άνθρωπος τα έχει ξεπεράσει όλα αυτά. Θέλει την γυναίκα ισότιμη με τον άνδρα σε όλα όσα θα έπρεπε να κάνουν πρώτα τους άνδρες να ντρέπονται για τους εαυτούς τους. Θέλει την γυναίκα να πίνει και να μεθά, να χυδαιολογεί και να υβρίζει, να χρησιμοποιεί το σώμα της ως σκεύος ηδονής και πρόκλησης και σκανδαλισμού, να θανατώνει τα κυοφορούμενα παιδιά της κατά βούλησιν (συχνά με τη συνεργία των ανδρών) και να διαπράττει τόσα άλλα, υπό τον ψευδεπίγραφο ευφημιστικό όρο ‘Απελευθέρωση’, τα οποία «αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν» [Εφ. 5:12]. Τι ακριβώς να τιμήσουμε σε μια τέτοια συμπεριφορά;
Αντίθετα, κάθε τιμή αξίζει στις γυναίκες που σέβονται πρώτα τον εαυτό τους και στη συνέχεια τους ανθρώπους γύρω τους. Στις πιστές συζύγους, τις αφοσιωμένες μητέρες και γιαγιάδες και αδελφές, τις ευσυνείδητες επιστήμονες και εργαζόμενες σε κάθε τομέα και κλάδο όπου η φυσική ευαισθησία και ανθρωπιά τους συμπληρώνει και αναβαθμίζει την επαγγελματική τους κατάρτιση, σε όσες ανιδιοτελώς και με αυταπάρνηση φροντίζουν ασθενείς, αναπήρους και ηλικιωμένους, σε όσες αγωνιούν και σε όσες αγρυπνούν και προσεύχονται. Τις «ὄντως γυναῖκες», που δεν επιδιώκουν «αὐθεντεῖν ἀνδρὸς» [Α΄ Τιμ. 2:12] αλλά στέκονται με αξιοπρέπεια, με ηρωισμό, με πίστη και αφοσίωση στο χρέος και την αποστολή τους. Σε όλες αυτές οφείλουμε την τιμή, τον σεβασμό και την αναγνώριση που δικαιούνται.
Ως μικρό δώρο, μια μοναδική γυναικεία φωνή στην καλύτερή της απόδοση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου