Τα τραίνα που φύγαν…

Ο αξέχαστος παππούς Γιάννης ήταν σιδηροδρομικός, προϊστάμενος αμαξοστοιχίας στους παλαιούς ΣΕΚ (Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους, οι πρόγονοι του ΟΣΕ). Στη μικρή μου ηλικία (Δημοτικό) με έπαιρνε κάθε τόσο μαζί του στη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Λάρισα (από τη μια πατρίδα στην άλλη) όπου συχνά κινούνταν, και το δρομολόγιο αυτό εντάσσεται στις πρώτες παιδικές μου μνήμες. Σήμερα απέκτησε τραγικό χρώμα μετά το πολύνεκρο χθεσινοβραδινό δυστύχημα λίγο έξω από τα Τέμπη. Τα λόγια είναι εντελώς ανεπαρκή για να περιγράψουν την εικόνα της καταστροφής και τον ανθρώπινο πόνο για νεκρούς, τραυματίες και αγνοουμένους μέσα στα λιωμένα και τσακισμένα μέταλλα. Κάνω μόνο εν παρόδω τη σκέψη τι θα γινόταν αν η σύγκρουση συνέβαινε λίγο πιο πέρα, μέσα στη σήραγγα των Τεμπών, όπου θα ήταν απολύτως αδύνατο να επιζήσει κανείς ή να επιχειρηθεί διάσωση σε λογικό χρόνο. Μια αφορμή ευγνωμοσύνης μέσα στην τραγωδία.

     Όπως συμβαίνει σε τέτοια τραγικά γεγονότα, έρχονται στο φως σφάλματα, ανεπάρκειες και αδιαφορίες του παρελθόντος. Η γνωστή ρήση ότι «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» δεν ισχύει μόνο για γονείς και παιδιά: κακοτεχνίες και παραλείψεις των προηγουμένων (προσώπων, εταιρειών ή άλλων υπευθύνων οργάνων) σε οποιονδήποτε χώρο ή τομέα έρχονται και ‘σκάζουν’ στα χέρια κάποιων επομένων, είτε από φυσικά αίτια (π.χ. σεισμός) είτε με την παρεμβολή ανθρώπινου λάθους, που ποτέ δεν μπορεί να εξαλειφθεί τελείως. Ήδη ακούμε για εκσυγχρονισμούς του σιδηροδρομικού δικτύου και των συστημάτων ασφαλείας που δεν έγιναν εδώ και είκοσι χρόνια, παρόλο που πήραμε δισεκατομμύρια για τον σκοπό αυτό και μόλις πρόσφατα ως χώρα έχουμε παραπεμφθεί και στο ευρωπαϊκό δικαστήριο για την ολιγωρία μας. Σίγουρα ο παππούς Γιάννης θα κλαίει πικρά για την κατάντια ενός οργανισμού που υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή. Είθε ο Θεός να αναπαύσει τους νεκρούς, να παρηγορήσει τους τραυματίες, τους επιζώντες και τους οικείους τους, να ενισχύσει όλους όσοι εργάζονται στο μακάβριο έργο της εκκαθάρισης του τόπου της τραγωδίας, και να μας ελεήσει όλους. Μήπως και μάθουμε, έστω και πολλά παθόντες.