Αρχιψεύταροι

Αντιγράφω τον τίτλο (σε πληθυντικό αριθμό) από την παλιά κωμωδία του Γιώργου Πάντζα. Επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε, μια και το ψεύδος με ποικίλες μορφές παίρνει και δίνει στη δημόσια ζωή. Κάθε τόσο σκάει μια ιστορία που αποκαλύπτεται ότι βασιζόταν σε ψευδή στοιχεία. Βέβαια στην εποχή μας τα έχουμε εξευγενίσει· δεν τα λέμε ψέματα γιατί ακούγονται πιο αθώα αγγλιστί ως fake news. Έχουμε φθάσει στο σημείο να θεωρούμε φυσιολογικό το να μας κοροϊδεύουν ανερυθρίαστα άνθρωποι που διεκδικούν την ψήφο μας για να μας κυβερνήσουν, ενώ έχουν δώσει επί σειρά ετών δείγματα της ανειλικρίνειάς τους. Και όχι μόνο να κοροϊδεύουν τους πολίτες, αλλά με ψευδείς ειδήσεις να εκθέτουν διεθνώς την χώρα ολόκληρη ("Να ποια είναι η Ελλάδα!"), ακόμη και όταν οι ξένοι έχουν καταλάβει το ψέμα και έχουν ανακαλέσει τα δικά τους σχετικά δημοσιεύματα (όπως πρόσφατα έγινε με το περιοδικό Der Spiegel και την ιστορία της ανύπαρκτης αλλά καλά μακιγιαρισμένης δήθεν νεκρής προσφυγοπούλας ‘Μαρίας’ [βλ. ΕΔΩ και ΕΔΩ]).

     Επειδή η ανοχή σε τέτοια φαινόμενα έχει τα όριά της, ίσως δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να υπήρχε ένας νόμος που να ποινικοποιεί τον διεθνή δημόσιο διασυρμό της χώρας με λόγια ή με έργα. Ωστόσο, δεν ξέρω πόσοι πολιτικοί θα ήταν διατεθειμένοι να τον προτείνουν ή να τον ψηφίσουν.