Απλά μαθήματα Δημογραφίας

Κάθε τόσο εμφανίζονται άρθρα-καμπανάκια για τις δημογραφικές προοπτικές της χώρας μας [ενδεικτικά, ΕΔΩ και ΕΔΩ]. Φτωχαίνουμε πληθυσμιακά ως Ελλάδα, όπως φαίνεται και από την τελευταία απογραφή. Δεν γεννούμε παιδιά, παίρνουμε και των ομματιών μας και αποδημούμε εις την Εσπερίαν, το αλγεβρικό άθροισμα βγαίνει αρνητικό. Ακούγονται ιδέες για ενσωμάτωση μεταναστών (που όμως να αποδέχονται την ελληνική κουλτούρα για να μη γίνουν οι μουσουλμάνοι πλειοψηφία στον τόπο μας), αλλά αυτό δεν μας αποκαθιστά φυλετικά. Όπως έχουμε ξαναγράψει, το δημογραφικό πρόβλημα δεν είναι απλώς έλλειψη εργατικών χειρών ή ασφαλιστικών εισφορών για να καλύψουν τις ανάγκες των ταμείων. Μια τέτοια αντίληψη είναι καθαρά λογιστική και επιπόλαια. Ας δοκιμάσουμε να δούμε κάποιες πιο ουσιαστικές πτυχές του θέματος.

     Με απλά λόγια λοιπόν, η Ελλάδα χρειάζεται παιδιά. Για να γεννηθεί ένα παιδί απαραίτητες βιολογικές προϋποθέσεις είναι πατέρας και μητέρα. Η βασική βιολογία προβλέπει την ύπαρξη δυο φύλων, χρωμοσωματικά καθορισμένων ως ΧΥ (άνδρας) και ΧΧ (γυναίκα), που αλληλοσυμπληρώνονται και με την φυσική ένωσή τους δημιουργούν νέους ανθρώπους. Με τον τρόπο αυτό πολλαπλασιαζόταν το ανθρώπινο είδος από την πρώτη του εμφάνιση πάνω στη γη, έτσι ήρθαμε στη ζωή και οι περισσότεροι από μας, τουλάχιστον μέχρι κάποια εποχή. Αυτή ήταν και η παραδοσιακή μορφή της οικογενείας: ένας πατέρας (με κύριο ρόλο την εργασία και την παροχή των απαραιτήτων για τη ζωή), μια μητέρα (με κύριο ρόλο την ανατροφή και επιμέλεια των παιδιών μέχρι την ηλικιακή τους ωρίμανση) και παιδιά που μεγάλωναν υπό την γονική φροντίδα και έπαιρναν τις βάσεις, τα παραδείγματα και τα εφόδια για τη δική τους μετέπειτα αυτόνομη ζωή ως ενήλικες.

     Όλα αυτά ανατράπηκαν τους τελευταίους αιώνες. Η αρχή έγινε από τη βιομηχανική επανάσταση που είδε την σταδιακή έξοδο της γυναίκας στον επαγγελματικό στίβο και τον αντίστοιχο περιορισμό του πρωταρχικού ρόλου της μητέρας-τροφού. Η ισορροπία των ρόλων προοδευτικά έγερνε περισσότερο προς την καταξίωση εκτός σπιτιού, με το κυνήγι μιας καριέρας (επαγγελματικής, επιστημονικής κτλ.) να γίνεται κυρίαρχο και να απωθεί σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία την δημιουργία οικογενείας. Σ’ αυτό συνετέλεσε ο έλεγχος των γεννήσεων (αντισύλληψη/οικογενειακός προγραμματισμός), αλλά και η ελευθεριότητα στις σχέσεις των φύλων (τα δυο αυτά είναι αλληλένδετα). Όταν κάποια στιγμή οι γυναίκες έφθαναν να επιδιώξουν τη μητρότητα, συχνά διαπίστωναν ότι η προχωρημένη ηλικία τους περιόριζε ή και ακύρωνε πλήρως τη δυνατότητα φυσικής σύλληψης και τεκνογονίας.

     Εδώ ήρθε η επιστήμη να ‘επιλύσει’ το πρόβλημα. Οι μέθοδοι τεχνητής αντιμετώπισης της ‘υπογονιμότητας’ έχουν γίνει περισσότερες και πιο σύνθετες απ’ ό,τι μπορούμε να περιγράψουμε με απλά λόγια, και η αναπαραγωγική ιατρική έχει γίνει χωριστή ειδικότητα (ιδιαίτερα επικερδής, εν παρόδω). Πολλές από τις μεθόδους αυτές είναι δεοντολογικά και ηθικά απαράδεκτες, ενώ άλλες έχουν εισαχθεί στην κλινική πράξη χωρίς να γίνει καμία συζήτηση για τα δεοντολογικά προβλήματα που δημιουργούν (π.χ. εμφύτευση πολλαπλών γονιμοποιημένων ωαρίων και εκλεκτική θανάτωση των περισσοτέρων, ώστε να μείνουν ένα ή δύο βιώσιμα). Δεν συζητούμε για τις ‘λύσεις’ των παρενθέτων μητέρων, που καταργούν κάθε ουσιαστική έννοια μητρότητος.

     Κοντά σε όλα αυτά, στη σύγχρονη εποχή αντιμετωπίζουμε και τη συστηματική και σκόπιμη καταπολέμηση της παραδοσιακής-φυσικής μορφής οικογενείας, με την προβολή και προαγωγή της ομοφυλοφιλίας, της ‘ρευστότητας φύλου’ (ένα τεχνητό νοητικό κατασκεύασμα που σερβίρεται ως δήθεν… μείζον κοινωνικό πρόβλημα) και των ποικίλων φυλετικών ‘φαινοτύπων’ που δεν ξέρουν σε ποια βάρκα πατούν (τρανς, αμφι, ντραγκ, queer, άφυλοι και δεν συμμαζεύεται) και της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια. Βασική επιδίωξη όλων αυτών των υποομάδων δεν είναι η δημιουργία οικογενείας αλλά η ‘κλωνοποίησή’ τους, ώστε να διεκδικούν ‘φυσιολογικότητα’. Όλα αυτά προβάλλονται και διεκδικούν δικαιώματα εις βάρος των φυσικών δικαιωμάτων των παιδιών, που είναι να έχουν άνδρα πατέρα και γυναίκα μητέρα και όχι γονέα Α και Β ή 1 και 2 ανεξαρτήτως φύλου. [Δείτε και το πολύ ωραίο βίντεο "Υπέρ βωμών και εστιών" για τους ομόφυλους γάμους].

     Μετά την αδρή αυτή σκιαγράφηση ενός συνθέτου και πολυμόρφου φαινομένου, τι γίνεται με το δημογραφικό; Με δυο λόγια, η λύση του προβλήματος προϋποθέτει Άνδρες και Γυναίκες (με κεφαλαίο και τα δύο), καλλιεργημένους από μικρή ηλικία και προετοιμασμένους να αναλάβουν τον κύριο ρόλο τους ως Πατέρες και Μητέρες στη δημιουργία φυσικών οικογενειών. Όλες οι άλλες προτεινόμενες λύσεις είναι είτε μπαλώματα είτε αποκλειστικά «εκ του πονηρού». Αυτό σημαίνει ότι το κράτος, η εκκλησία, η εκπαίδευση και όλοι οι υπεύθυνοι φορείς θα πρέπει αφενός να διδάξουν και να στηρίξουν την παραδοσιακή οικογένεια και αφετέρου να περιορίσουν την ‘ρευστότητα’ που υπονομεύει την φυσική τάξη των πραγμάτων. Το ευχόμαστε, και περιμένουμε να το δούμε.      

     Υ.Γ. Διαβάστε και το άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου ‘Εγώ στράβωσα από μικρός’. Περιγράφει κάποια από τα παραπάνω με χιουμοριστικά δηκτικό τρόπο.