Μικροί και μεγάλοι

Αυτές τις μέρες μάθαμε (ή θυμηθήκαμε) ότι το περιώνυμο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν μπορεί να πάρει απόφαση που θα ανακόπτει την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, διότι η πρώτη ως μόνιμο μέλος έχει δικαίωμα βέτο. Ο καλός αρθρογράφος της Καθημερινής Ν. Κωνσταντάρας μας θυμίζει ότι ανάλογη αδυναμία υπήρξε στο παρελθόν σε περιπτώσεις παρεμβάσεων των ΗΠΑ σε τρίτες χώρες. Μάλιστα. Ας σκεφθούμε απλά. Έστω ότι έχουμε μια διαφορά με κάποιον. Η υπόθεση φτάνει στα δικαστήρια, όπου διαπιστώνουμε ότι στη σύνθεση της ‘έδρας’ που θα μας δικάσει προεδρεύει ο αντίδικός μας. Υπάρχει περίπτωση να βρούμε το δίκαιό μας υπό τέτοιες συνθήκες; Και επιπλέον, ακόμη κι αν δεν μας αφορά με κανένα τρόπο η συγκεκριμένη υπόθεση, πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε σε ένα επίσημο όργανο που λειτουργεί με τον τρόπο αυτό;

     Δυστυχώς όσο περνά ο καιρός και ο πόλεμος από γεγονός πρώτου μεγέθους έχει καταντήσει ειδησεογραφική ρουτίνα, όλο και περισσότερο αναδεικνύεται η άκρα καιροσκοπία των ‘μεγάλων παικτών’ που προάγουν και συντηρούν ή εκμεταλλεύονται την όλη κατάσταση, καθένας για το δικό του συμφέρον (οικονομικό, γεωστρατηγικό, εγωιστικό). Οι ‘μικροί’ του πεδίου, είτε μεμονωμένοι άνθρωποι είτε έθνη, αναγκάζονται να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, να καταστρέψουν και να καταστραφούν, για ιδανικά όπως η ελευθερία, η δημοκρατία και ο πατριωτισμός, «ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν». Οι ‘μεγάλοι’ είναι υπεράνω τέτοιων ‘ευτελών’ αξιών. Δύσκολο να αναγνωρίσουμε αγνά ελατήρια σε κάποιον απ’ αυτούς, γεγονός που μας κάνει όλο και περισσότερο να συντασσόμαστε με την πανάρχαια συμβουλή του Ψαλμωδού: «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» [Ψ. 145:3]. Ισχύει για τον καθένα, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος και εποχής και ιδεολογίας, ο οποίος όμως θα έχει την κατάληξη που προλέγει ο επόμενος στίχος: «Ἐξελεύσεται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ, καὶ ἐπιστρέψει εἰς τὴν γῆν αὐτοῦ· ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἀπολοῦνται πάντες οἱ διαλογισμοὶ αὐτοῦ».