Πιάσαμε πάτο

Υπό κανονικές συνθήκες το γεγονός θα έπρεπε να ήταν πρώτη είδηση σε όλα τα δελτία και να απασχολεί την δημόσια ζωή πολύ περισσότερο από την ηδονοβλεπτική ενασχόληση με το κατ’ εξακολούθηση αποκρουστικό έγκλημα του Κολωνού. Το πήρα είδηση αφού κάποιος συνάδελφος μου υπέδειξε να διαβάσω το σχετικό δημοσίευμα. Με λίγα λόγια, ένας εκπαιδευτικός υπέβαλε παραίτηση λίγες μέρες μετά τον διορισμό του σε νησιωτικό ΕΠΑΛ [δεν κατονομάζει ούτε το σχολείο ούτε τον τόπο]. Περίεργο; Αυτό που κάνει το πράγμα τραγικά ενδιαφέρον είναι η εκτεταμένη επιστολή της παραίτησης, όπου εξηγεί με λεπτομέρειες γιατί προτίμησε να μείνει χωρίς δουλειά και να χάσει για δυο χρόνια το δικαίωμα αίτησης για διορισμό σε θέση αναπληρωτού. Η ατμόσφαιρα του σχολείου και η όλη συμπεριφορά των ‘μαθητών’ ήταν τέτοια που καθιστούσε την εκεί παραμονή του επικίνδυνη για την ψυχική του υγεία, αλλά και για την σωματική του ακεραιότητα. Διαβάζοντας κανείς την αναλυτική περιγραφή των ημερών εκείνων έχει την εντύπωση ότι αναφέρονται σε κάποιο χώρο όπου γίνεται πάρτι με χρήση απαγορευμένων ουσιών και όχι σε σχολική αίθουσα. Μερικά αποσπάσματα:

      «…Τα παιδιά αυτά είχαν αφηνιάσει. Θα έλεγα πως πρόκειται για τον πυρήνα της «παραβατικής κυβέρνησης» που έχουν εγκαταστήσει. Ο τρόπος που έληξε το επεισόδιο με τον εξωσχολικό δεν τους είχε ικανοποιήσει. Με απειλούσαν για το αμάξι μου και μου ‘λέγαν πως με περιμένει ο εξωσχολικός να με δείρει. Ταυτόχρονα κοπανούσαν θρανία, καρέκλες και κυρίως στρίγγλιζαν όλοι μαζί, πράματα που κάνουν σχεδόν κάθε μέρα. Έφυγα από το τμήμα. Ήταν προφανές πως θέλαν να με κάνουν να χάσω τη ψυχραιμία μου να κάνω κάποια λάθος κίνηση για να μου ορμήσουν, να με βιντεοσκοπήσουν και φυσικά βάσει νομοθεσίας θα την πλήρωνα μόνο εγώ…

     «Εδώ μάθημα δε κάνεις. Δε κάνει κανείς. Θα μας βάλεις όλους ένα 12 όπως όλοι και άντε..», «όχι 12 ρε 16», «20 να μας βάλει», «λοιπόν όταν είμαστε ήσυχοι θα μας βάζεις 16 και όταν δε θα είμαστε θα μας βάζεις 12 εντάξει; Εντάξει ρε;».

     …Κυρίως όμως ότι κάνουν γίνεται με την ανοχή του νόμου και της κοινωνίας και αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις στο έπακρο. ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ.

     …Οι εκπαιδευτικοί αν και θεωρητικά δρουν σε ένα πλαίσιο ως δημόσιοι λειτουργοί, στη πράξη, στα δύσκολα, είναι εντελώς μόνοι. Ποιος θα σε αποζημιώσει για τα σχισμένα σου λάστιχα ή το καμένο σου αυτοκίνητο; Για τα τραύματα σου από τις αυτοσχέδιες «βόμβες» με αλουμινόχαρτο και υδροχλωρικό οξύ; Αν σε συκοφαντήσουν; Αν σου ετοιμάσουν κάποια «κατάσταση» εξωθώντας σε, σε μη αποδεκτή κοινωνικά αντίδραση ενώ σε βιντεοσκοπούν, αν στη «στήσουν» με λίγα λόγια; Που θα βρεις το δίκιο σου;

     Ιδιαίτερα αν είσαι αναπληρωτής είσαι παντελώς ακάλυπτος. Ποιο εύκολα διώχνεται αναπληρωτής από τη δουλειά του (και μάλιστα για πάντα) σε περίπτωση που «στραβοπατήσει» παρά αδέσποτο σκυλί από ταβέρνα. Αυτά όλα είναι παραδείγματα από αληθινά πρόσφατα περιστατικά σε διάφορα ΕΠΑΛ, και όχι μόνο, της χώρας.

     …Εκτός αυτών, υπάρχουν κάποιες νομοθεσίες όπως με ενημέρωσαν στη δευτεροβάθμια που κατά τη γνώμη μου (και πάρα πολλών άλλων) απλά δένουν πιο σφικτά τα χέρια των εκπαιδευτικών.

     …Για τους λόγους που αναγράφω και αρκετούς άλλους, ο συγκεκριμένος χώρος, το ΕΠΑΛ ………, βρίσκεται σε μια κατάσταση που μόνο κατ’ επίφαση μπορεί να καλείται σχολείο και αποτελεί εν δυνάμει σοβαρό κίνδυνο για τη τοπική κοινωνία.

     Συμμορίες μαθητών από τα ΕΠΑΛ κατόπιν πρόσκλησης από άλλα σχολεία τιμωρούν εκπαιδευτικούς προκαλώντας φθορές στα αυτοκίνητα τους. Στη μαθητική κοινωνία είναι μαγκιά να έχεις άκρες στο ΕΠΑΛ. Γίνεται διάχυση των «ιδανικών» και των μεθόδων του ΕΠΑΛ και σε άλλα σχολεία».

     Τι μπορεί να προσθέσει κανείς στην περιγραφή του καθηγητή που τα λέει όλα; Η κατάσταση που περιγράφει είναι αποτέλεσμα της κατρακύλας που έχει πάρει η κάποτε περιώνυμη δημόσια παιδεία μας τα τελευταία πενήντα χρόνια, με την ανοχή ή και την ανοικτή ενθάρρυνση και συνεπικουρία όλων των πολιτικών κομμάτων. Θα έγραφα πάλι για τους ασκούς του Αιόλου, αλλά το ‘κλισέ’ έχει γίνει τόσο διαδεδομένο που έχει πάψει να μας κάνει εντύπωση. Και αν τα ‘παιδιά’ του σχολείου έχουν Α βαθμό ευθύνης για τη συμπεριφορά τους, τι βαθμό έχουν εκείνοι που όλα αυτά τα χρόνια υπέθαλψαν και καλλιέργησαν την κατάσταση αυτή;

     Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή, και αρχίστε να προσεύχεστε. Μόνο αυτό μπορεί να μας σώσει.