Ρωσική ρουλέτα

Δεν περνάει μέρα που να μη μαθαίνουμε κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό, ακόμη πιο εκφοβιστικό, ακόμη ένα ‘καμπανάκι’ για το περιβάλλον, για τον κόσμο μας, για τον πλανήτη και την πορεία του. Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές και την άνοδο των θαλασσών τώρα μας απασχολούν τα ποτάμια, ή μάλλον η σταδιακή εξαφάνισή τους λόγω της παρατεταμένης ανομβρίας. Οι πηγές του Τάμεση στέρεψαν και πρέπει να περπατήσει κανείς πολλά χιλιόμετρα για να συναντήσει νερό στην κοίτη του. Η στάθμη του Ρήνου κατεβαίνει κάτω από το όριο βάθους που επιτρέπει τη ναυσιπλοΐα, γεγονός που έχει άμεσες συνέπειες για την οικονομία, καθώς οι μεταφορές εμπορευμάτων γίνονται με τεράστια ποταμόπλοια-μαούνες. Ακολουθεί ο Δούναβης, ο Πάδος στην Ιταλία, ο Λείγηρας στη Γαλλία. Και η οικολογία, από περιθωριακό αντικείμενο ενασχόλησης μιας ‘παλαβής’ μειοψηφίας, γίνεται πλέον κυρίαρχο θέμα επιβίωσης του κόσμου ολόκληρου.

     Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, διαβάζω προ ημερών ότι «οι πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου χρηματοδοτούν ένα τεράστιο ‘κυνήγι θησαυρού’ στη δυτική ακτή της Γροιλανδίας». Έχοντας εξαντλήσει τα φυσικά αποθέματα πλούτου στον υπόλοιπο κόσμο, θα επωφεληθούν από το λιώσιμο των πάγων της λευκής αυτής ερήμου του βορρά αναζητώντας «ένα θησαυροφυλάκιο φυσικών πόρων, ικανών να τροφοδοτήσουν τη μετάβαση στην ‘πράσινη’ ενέργεια». Καταλάβατε; Όλα γι’ αυτό το ‘πράσινο’ γίνονται. Θα καταστρέψουμε ένα (σχετικά) παρθένο ως τώρα μέρος του πλανήτη, αλλά το μέλλον μας – που θα το ακριβοπληρώνουμε – θα είναι πράσινο. Αν υπάρχει.

     Και βέβαια δεν μας φτάνουν όλα τα παραπάνω (και άλλα πολλά, που σε κάποιο βαθμό δεν είναι στο χέρι μας) και έχουμε και τις ‘ειδικές στρατιωτικές επιχειρήσεις’ που εκτός των άλλων έχουν στόχο και πυρηνικές εγκαταστάσεις, όπως αυτή της Ζαπορίζια στην Ουκρανία. Εδώ η ευθύνη για τις όποιες συνέπειες είναι αποκλειστικά στο κεφάλι ανθρώπων. Δεν φταίει κανένα ακραίο φαινόμενο, καμιά φυσική καταστροφή, κανένα απροσδόκητο κοσμικό γεγονός: όπως θα έλεγε ο επτανήσιος αστυνόμος της ‘Βαβυλωνίας’, πρόκειται για caso pensato, για προμελετημένο έγκλημα.

     Υπάρχει απάντηση σε όλον αυτό τον αδιέξοδο λαβύρινθο; Και βέβαια. Να αποδεχθούμε ως άνθρωποι ότι δεν δημιουργήσαμε εμείς τον κόσμο και έχουμε την υποχρέωση να τον διαχειρισθούμε με σεβασμό και σύνεση, χωρίς απληστία και φίλαρχη διάθεση. Ότι έχουμε υποχρέωση να σεβόμαστε τους άλλους και να αρκούμαστε στα απαραίτητα. Ότι οι δικές μας επινοήσεις, ακόμη και με τις καλύτερες των προθέσεων, πολύ συχνά έχουν καταστροφικές παρενέργειες. Ότι τελικά «ἔστι δίκης ὀφθαλμός» και «πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ λαμβάνει ἔνδικον μισθαποδοσίαν» από έναν Θεό που περιμένει από όλους αλλαγή νοός, μετάνοια. Αλλιώς η παγκόσμια ‘ρωσική ρουλέτα’ θα συνεχίζεται με επιταχυνόμενο ρυθμό και με ολόγεμο το πιστόλι, μέχρι τη συλλογική αυτοχειρία.