Διαολιές

Όλοι μας έχει τύχει να δούμε μικρά παιδιά που, όταν αντιλαμβάνονται ότι κάποια ενέργειά τους ενοχλεί τον άλλο, την κάνουν ξανά και ξανά μόνο και μόνο για να τον πειράξουν, να προκαλέσουν τις αντιδράσεις του, να τον ‘διαολίσουν’ όπως λέμε (από τον διάβολο πηγάζουν όλες αυτές οι προκλήσεις). Δυστυχώς τέτοιες ‘διαολιές’ δεν βλέπουμε μόνο στη συμπεριφορά μικρών παιδιών. Ακόμη και σε επίπεδο κρατών και ‘ηγετών’ υπάρχουν αντίστοιχα φαινόμενα. Η πρόσφατη επίσκεψη-αστραπή (ούτε 24ωρο δεν κράτησε) της κ. Πελόζι στην Ταϊβάν κάπως έτσι μπορεί να θεωρηθεί. Ήταν απαραίτητη; Πρόσφερε κάτι ουσιαστικό στο παγκόσμιο γίγνεσθαι; Ή απλώς αποτελούσε μια πολιτική κίνηση ‘υψηλού συμβολισμού’, όπως αρέσκονται να τις λένε οι δημοσιολόγοι, αλλά ουσιαστικά ηγεμονικού εγωισμού; Ήταν σαν να έλεγε στους απέναντι Κινέζους: «Ξέρω ότι δεν σας αρέσει, γι’ αυτό ακριβώς και το κάνω, και να δω πώς θα το πάρετε». Κι αν το πάρουν πολύ στραβά;

     Για να σκεφθούμε ένα κοντινό μας ανάλογο παράδειγμα, ξέρουμε ότι κάπου φυσάει αέρας οκτώ μποφόρ και υπάρχουν ξερά χόρτα. Αν κάποιος πάει εκεί και ανάψει φωτιά, έτσι για να δει ‘πώς θα το πάρει ο καιρός’, θα φταίνε ο αέρας και τα ξερά χόρτα για το παρανάλωμα που θα επακολουθήσει; Κι αν ο φυσικός εμπρησμός είναι έγκλημα, τι είναι ο γεωπολιτικός εμπρησμός;