Συμπαντικά

Κατά καιρούς στο ιστολόγιο ασχολούμαστε με την αστρονομία, όχι με ιδιαίτερες γνώσεις αλλά αναδιφώντας αυτά που μας παρουσιάζουν οι ειδήσεις. Τέτοιες ανακοινώσεις συχνά βρίθουν από υπερθετικά, από αριθμούς και μεγέθη που είναι ασύλληπτα από τον κοινό μας νου. Δυο τέτοιες ειδήσεις αλίευσα πρόσφατα και τις αναπαράγω με συντομία.

     Η μία αναφέρεται στον Μπερναντινέλι-Μπερνστάιν, έναν μεγα-κομήτη που έγινε αντιληπτός μόλις πριν λίγα χρόνια. Τα στοιχεία του δημιουργούν δέος. Ο στερεός πυρήνας του έχει διάμετρο 129 χιλιομέτρων και η μάζα του υπολογίζεται σε 500 τρισεκατομμύρια τόνους, 100.000 φορές μεγαλύτερη από εκείνη ενός τυπικού κομήτη (μην προσπαθήσετε να τον σηκώσετε…). Απέχει από τον Ήλιο περίπου 3,2 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα (θυμίζω ότι η Γη μας απέχει μόνο 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα) και η θερμοκρασία του, λόγω της απόστασης αυτής, είναι μείον 211 βαθμοί Κελσίου (μπρρρ!). Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο παγωμένος αυτός ογκόλιθος κινείται στο διάστημα με ταχύτητα περίπου 35.400 χιλιομέτρων την ώρα, χωρίς να προσκρούει πουθενά και χωρίς να ενοχλεί τα αναρίθμητα άλλα ουράνια σώματα, που έχουν τις δικές τους εκπληκτικές τροχιές και προδιαγραφές. Αν όμως ο κύριος αυτός σας φαίνεται πολύ βιαστικός, συγκριτικά η ταπεινή Γη μας περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο με 107.000 χιλιόμετρα την ώρα (υπάρχει άραγε κάποιο ‘νόμιμο’ όριο ταχύτητος στο διάστημα;).

     Η άλλη είδηση περιγράφει την ανακάλυψη του πιο μακρινού (ως τώρα) αστρονομικού ‘αντικειμένου’ στο σύμπαν, ενός γαλαξία με την κωδική ονομασία HD1, που βρίσκεται περίπου 13,5 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από μας. Για να μη κουράζεστε με υπολογισμούς, αυτό σημαίνει περίπου 128,25x10²¹ χιλιόμετρα. Κάπως μακριά μας πέφτει. Εξάλλου, η τεράστια αυτή απόσταση σημαίνει ότι αυτό που ‘βλέπουμε’ εμείς είναι η εικόνα του πριν 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια – σήμερα μπορεί να μην υπάρχει πλέον. Μια αμυδρή ματιά σ’ ένα πολύ απώτερο παρελθόν.

     Όλα αυτά τα εντυπωσιακά ευρήματα προκαλούν τον θαυμασμό στον μέσο άνθρωπο. Εξίσου μεγάλη κατάπληξη και απορία ωστόσο δημιουργεί η πεποίθηση πολλών ότι δεν χρειάστηκε παρά μόνο μια μεγάλη έκρηξη, εντελώς τυχαία και ανεξέλεγκτη, χωρίς κανένα προγραμματισμό και πρόνοια, για να προκύψουν αυτά που με τόσο κόπο και προσπάθεια ανακαλύπτουν οι επιστήμονες σήμερα. Παρόλο που η πίστη εξ ορισμού δεν βασίζεται σε λογικές αποδείξεις, με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα είναι πολύ πιο λογικό να πιστέψει κανείς στη Δημιουργία παρά στην τύχη. Το «ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε· πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας» του Δαβίδ ηχεί όλο και πιο αληθινό στον 21^ο αιώνα.