Αναμνήσεις

 Διατρέχοντας προ ημερών από συνήθεια τη λίστα ασθενών στον υπολογιστή της κλινικής (κάθε τόσο βρίσκω τυχαία κάποιον γνωστό) βλέπω ένα επώνυμο που κάτι μου θυμίζει. Λες να είναι από το χωριό; Πηγαίνω στην καρτέλα με τα στοιχεία του: Δουμπιά Χαλκιδικής. Πρέπει να τον χαιρετίσω. Μπορεί να μη τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά εκεί υπηρέτησα για δυο χρόνια ως αγροτικός γιατρός. Ευκαιρία να μάθω τα τοπικά νέα, μια και έχουν περάσει από τότε… πόσα; Σαράντα χρόνια κλείνουν φέτος από τη μέρα που πρωτογνώρισα την πατρίδα του Μανώλη Μητσιά (μια φορά συνάντησα και τον ίδιο, σε μια επίσκεψή του εκεί).
     Ήταν Νοέμβριος του 1982, σαράντα μέρες μετά την απόλυσή μου από το στρατό, όταν κατέβηκα από το Πεζώ του θείου Γρηγόρη στην πλατεία του χωριού. Με την ‘καλησπέρα’ με πλησιάζει ένας ηλικιωμένος κύριος – γύρω στα εβδομήντα θα ήταν – με τη δεξιά παλάμη τυλιγμένη σ’ ένα ματωμένο μαντήλι. «Ο γιατρός είσαι;» με ρωτάει, μια και η άφιξή μου είχε προαναγγελθεί από μια αναγνωριστική επίσκεψη μερικές μέρες νωρίτερα. «Έπιασα κατά λάθος ένα τσεκούρι και μού ’κοψε τη χούφτα». Αφήνοντας τη διευθέτηση των αποσκευών στον θείο Γρηγόρη και τη σπιτονοικοκυρά μου, τον πήρα στο ιατρείο που μόνο στοιχειωδώς γνώριζα. Είχε ένα αρκετά βαθύ και μακρύ τραύμα στην παλάμη, φαίνονταν και οι τένοντες, αλλά χωρίς να έχουν κοπεί: η κίνηση των δακτύλων ήταν φυσιολογική. Ανασκαλεύοντας τον άγνωστο εξοπλισμό του ιατρείου βρήκα τα στοιχειώδη (γάζες, αντισηπτικό, σύριγγες, τοπικό αναισθητικό, βελονοκάτοχο, ψαλίδι και ράμματα) και έκανα την πρώτη ιατρική πράξη στη νέα θέση μου, συμπληρωμένη με τον απαραίτητο αντιτετανικό ορό. Παρά τις ‘συνθήκες εκστρατείας’ και τη δική μου απειρία το αποτέλεσμα ήταν καλό, και όταν μετά από τις ανάλογες ημέρες του αφαίρεσα τα ράμματα, το χέρι έδειχνε και δούλευε μια χαρά. Μόνο πολύ αργότερα αναλογίσθηκα ότι θα ήταν πιο σωστό να τον είχα στείλει στο νοσοκομείο για σωστή αντιμετώπιση. Πάντως μέχρι τη μέρα που έφυγα από το χωριό, δυο χρόνια αργότερα, ο τραυματίας είχε να λέει για το ‘κατόρθωμά’ μου.
     Όλα αυτά πέρασαν από το μυαλό μου εκ των υστέρων. Μιλώντας με τον άρρωστο διαπίστωσα ότι με τον αδελφό του, τον μακαρίτη πλέον Θανάση, ψάλαμε τότε μαζί στην Αγία Παρασκευή του χωριού. Θυμηθήκαμε κοινούς γνωστούς – πολλοί έχουν φύγει από τη ζωή – και χαρακτηριστικά επεισόδια από τη διετία εκείνη. Πώς κύλησαν τα χρόνια…