Η επόμενη ημέρα

 Διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Τασούλας Καραϊσκάκη με τίτλο ‘Κοινή και η μετά την πανδημία μοίρα’ [Καθημερινή 14/1]. Αρχίζει με μια γενική διαπίστωση: «Ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική εποχή δεν ήταν τόσο εμφανής η διασύνδεση των πολύπλοκων συστημάτων που κάνουν τον κόσμο να λειτουργεί. Ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ιστορία η συμπεριφορά και η τύχη του ενός δεν συνδέθηκε τόσο στενά με τη στάση ζωής και τη μοίρα των άλλων. Η υγεία από ατομική υπόθεση έγινε κοινωνική. Η ασθένεια απέκτησε ξανά μια ηθική διάσταση». Κάτι που θυμίζει αυτό που έγραφε πριν τέσσερεις αιώνες ο John Donne, ότι «κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ολόκληρο από μόνο του». Είμαστε «καθ᾿ εἷς ἀλλήλων μέλη» [Ρωμ. 12:5], και οφείλουμε να συμπάσχουμε με όλους, όπως όταν πονάει ένα οποιοδήποτε μέλος του σώματος υποφέρει όλο το σώμα. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να κάνουμε.
     Στην πράξη όμως άλλα βλέπουμε. Ενώ θα περίμενε κανείς σε ατομικό, κρατικό, παγκόσμιο, ακόμη και εκκλησιαστικό επίπεδο να υπάρξει η συνειδητοποίηση ότι η μοίρα όλων μας είναι κοινή και ότι ανά πάσα στιγμή είτε ως μεμονωμένα άτομα είτε ως κοινωνίες είτε ως υδρόγειος μπορεί να καταρρεύσουμε από κάτι εντελώς απρόβλεπτο, οι συμπεριφορές μας εξακολουθούν να είναι το ίδιο αδιάφορες όπως και πριν. Έτσι, οι εγωισμοί, οι αντεγκλήσεις, οι διεκδικήσεις, οι διαξιφισμοί, οι προκλήσεις με κάθε αφορμή, συνεχίζουν να εκδηλώνονται και να φθάνουν μέχρι και σε απειλές και φόβους για πολέμους σε επίπεδο υπερδυνάμεων. Ενώ οι φυσικές καταστροφές προστίθενται καθημερινά στο φορτίο της περιρρέουσας επιδημίας, ενώ ο μισός πλανήτης πεθαίνει από ανέχεια και πείνα και αρρώστιες, όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, συντηρούμε τις κατεστημένες μας νοοτροπίες και ιδεοληψίες και κοιτάζουμε να περισώσουμε τον εγωκεντρικό τρόπο της ζωής μας, χωρίς να σκεφτόμαστε τι μας περιμένει. Και την επόμενη στιγμή «αἰφνίδιος ἡμῖν ἐφίσταται ὄλεθρος» [Α΄ Θεσ. 5:3], από οποιαδήποτε αιτία. Πρόχειρο παράδειγμα η ολοκαίνουργια Φεράρι που προχθές μετατράπηκε σε μια άμορφη καμμένη μάζα μαζί με τον οδηγό της, πριν κάνει ούτε δυο χιλιόμετρα στο δρόμο.  
     Η αρθρογράφος καταλήγει: «Στο αβέβαιο μεταπανδημικό σύμπαν, το περισσότερο ή λιγότερο φωτεινό, η αναγνώριση της κοινής μοίρας θα ήταν ίσως η πιο χρήσιμη μνήμη στην αποκλιμάκωση των συγκρούσεων». Πολύ καλό σαν ευχή, έστω κι αν οι ορατοί οιωνοί δεν το υπόσχονται.