Δικαία οργή

Σε πρόσφατο ευαγγελικό ανάγνωσμα υπήρχε μια φράση που μπορεί να δημιουργήσει ερωτηματικά. Ο Κύριος βρίσκεται σε μια συναγωγή και βλέποντας έναν άνθρωπο με ξερό, παράλυτο χέρι, ρωτάει τους παρόντες γραμματείς αν επιτρέπεται το Σάββατο να κάνει κάποιος το καλό ή το κακό. Καθώς εκείνοι δεν απαντούν, «περιβλεψάμενος αὐτοὺς μετ᾿ ὀργῆς, συλλυπούμενος ἐπὶ τῇ πωρώσει τῆς καρδίας αὐτῶν» θεραπεύει τον ασθενή [Μαρκ. 3:5]:.

     Η φράση αυτή του Ευαγγελιστού Μάρκου μας δίνει το μέτρο της λογικής οργής, αυτό που στους Ψαλμούς ο Δαβίδ λέει «ὀργίζεσθε, καὶ μὴ ἁμαρτάνετε» [Ψ. 4:5]. Η οργή είναι δικαιολογημένη αγανάκτηση για μια άπρεπη, ανάρμοστη, παράλογη, κακή συμπεριφορά ή πράξη· είναι απόρριψη του κακού που βλέπει κανείς να κυριαρχεί γύρω του. Δεν είναι στάση καταστροφής ή κατεδάφισης, και πολύ περισσότερο δεν στρέφεται εναντίον ανθρώπων. Αυτό δηλώνει η μετοχή «συλλυπούμενος»: ο Κύριος δεν στρέφεται κατά των προσώπων που δείχνουν κακή διαγωγή. Καταδικάζει και απορρίπτει τις πράξεις τους, λυπάται όμως βαθιά για την πώρωση της καρδίας, για το κατάντημα των ανθρώπων. Αν εκείνοι συνειδητοποιήσουν την ενοχή τους και αλλάξουν διαγωγή, είναι έτοιμος να τους δεχθεί μετανιωμένους. Με μια μόνο προϋπόθεση: «ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε» [Ιωάν. 8:11]. Η αμαρτία ως τρόπος ζωής αποκλείεται, είναι ασύμβατη με την προσέγγιση προς τον Κύριο. Διότι, όπως θα έλεγε ο Απόστολος Παύλος, «τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;» [Β΄ Κορ. 6:14].

     Επειδή οι αφορμές για οργή (αλλά και οι έμπρακτες αρνητικές εκδηλώσεις της) πλεονάζουν στη σύγχρονη καθημερινή ζωή, ας σκεφθούμε λίγο: Πώς θα ήμασταν άραγε ως πρόσωπα και ως κοινωνία αν οργιζόμασταν κι εμείς μ’ αυτόν τον υποδειγματικό τρόπο, χωρίς να καταστρέφουμε και χωρίς να αμαρτάνουμε;